Κάθε μέρα, ολοένα και περισσότερο συνειδητοποιούμε ότι η σύγχρονη πραγματικότητα με τον τρόπο που τη βιώνουμε δεν είναι πια ανεκτή. Δεν είναι μόνο η οικονομική εξαθλίωση στην οποία εξωθούνται ολοένα και περισσότεροι ανάμεσά μας. Είναι πολύ περισσότερα. Είναι που όλο και περισσότερο πρέπει να ζούμε σαν μηχανές, είναι η αίσθηση ότι η ζωή μας δεν έχει νόημα. Είναι που για την εξουσία είμαστε αριθμοί. Είναι οι πλαστικές ντομάτες που τρώμε, ο βρωμερός αέρας που αναπνέουμε. Είναι που η εκπαίδευση προωθεί τη στείρα, μηχανική γνώση και μέσα σε όλες τις βαθμίδες της μας προετοιμάζει για να γίνουμε όσο πιο πειθήνιοι υπηρέτες της εξουσίας γίνεται. Είναι που προάγεται ο ανταγωνισμός και ο ατομισμός και όχι η συνεργασία και η αλληλεγγύη μεταξύ των φοιτητών. Είναι που στη δουλειά σε αντιμετωπίζουν σαν δούλο. Είναι που για τους περισσότερους εργοδότες τα ένσημα είναι άγνωστη λέξη. Είναι που ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και η μισαλλοδοξία, αντί να εξαλείφονται, διαδίδονται. Είναι που όλα στον κόσμο μας (άνθρωποι, ζώα και φυσικό περιβάλλον) χρησιμοποιούνται με βάση το κέρδος…

Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε σκεφτεί ότι θέλουμε να τα παρατήσουμε όλα, να φύγουμε και να πάμε να ζήσουμε αλλού, αλλιώς… Ο λόγος που δεν το κάνουμε είναι ότι ξέρουμε πώς αν αυτό το σύστημα δε σταματήσει να υπάρχει θα μας βρει όπου και να πάμε. Είναι στη φύση του να επεκτείνεται και αν δεν πεθάνει (ή καλύτερα, αν δεν το σκοτώσουμε φτιάχνοντας μια νέα μορφή συνύπαρξης)θα εξαπλωθεί αργά ή γρήγορα παντού.

Πολλοί επιλέγουν τον ατομικό δρόμο της αυτοκαταστροφής μέσα από νόμιμα ή παράνομα ναρκωτικά , επιφανειακές σχέσεις ή πάτημα επί πτωμάτων, ελπίζοντας –ο καθένας για την πάρτη του- ότι « ΕΓΩ κάπου θα τη βολέψω». Έτσι, η φτώχεια εκτός από τα πορτοφόλια επεκτείνεται πλέον και στα μυαλά και τις συνειδήσεις όλο και περισσότερων ανθρώπων. Άλλοι προσπαθούν να αντιδράσουν μέσα από σπασμωδικές κινήσεις ή εναποθέτοντας τις ελπίδες τους στους κάθε λογής «ειδικούς» (πολιτικούς, διανοούμενους, εργατοπατέρες, φοιτητοπατέρες, κλπ.) Εμείς θεωρούμε ότι η απάντηση δε βρίσκεται στο ατομικό καβάτζωμα ή στο άθροισμα των διαφόρων μικροσυμφερόντων, αλλά στη συλλογικότητα. Στη δημιουργία κοινοτήτων πραγματικής επικοινωνίας που δίνουν χώρο στον καθένα να εκφράσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες του. Θέλουμε η ζωή μας να έχει νόημα. Να μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας, να χτίζουμε σχέσεις ανθρώπινες και βαθιές με κατανόηση και αλληλεγγύη.

Βγαίνοντας ο καθένας απ’ το καβούκι του και σπάζοντας την απομόνωσή του ανακαλύπτουμε τη συλλογική μας δύναμη. Αποκτάμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και τους γύρω μας και έτσι μπορούμε να προχωρήσουμε στην αντίσταση απέναντι σε όλα όσα ο καθένας μας μόνος του θα ήταν αναγκασμένος να αποδεχθεί. Αρχίζουμε να δημιουργούμε εμείς την καθημερινότητα μας και να αποφασίζουμε για όσα μας αφορούν. Έτσι η ζωή μας αποκτά νόημα γιατί είναι αποτέλεσμα των δικών μας επιλογών.

Μέχρι τώρα αφήναμε να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς, οι ιεραρχικά «ανώτεροι»(το αφεντικό στη δουλειά, οι αυτόκλητοι σωτήρες μας στο κοινοβούλιο, πρυτάνεις και υπουργοί στις σχολές κλπ). Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε όλοι, είναι αυτά που προσπαθήσαμε να περιγράψουμε στην αρχή του κειμένου.

Συγκεκριμένα, στο πανεπιστήμιο του Ρεθύμνου, κουμάντο κάνουν οι συγκλητικοί που μαζί με κάποιους μεγαλοκαθηγητές και τις παρατάξεις της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ, τρώγοντας κονδύλια και ξεπουλώντας μεταπτυχιακά. Ενώ, η αριστερά των πανεπιστημίων καλλιεργεί αυταπάτες στους φοιτητές ότι θα ανελιχθούν στην κοινωνική ιεραρχία και διεκδικεί «πτυχία με αξία». Όμως, το μικροαστικό όνειρο των προηγούμενων δεκαετιών, ότι οι φοιτητές δε θα γίνουν εργάτες όπως οι γονείς τους, έχει πλέον διαψευσθεί από την πραγματικότητα. Ο εργάτης του σήμερα δεν είναι η γνώριμη φιγούρα του μουτζουρωμένου άνδρα που δουλεύει στη φάμπρικα αλλά κυρίως το πλήθος των πτυχιούχων και μη που εργάζονται στον τριτογενή τομέα των υπηρεσιών μπροστά σε ένα υπολογιστή, πίσω από μια ταμειακή μηχανή, με μια σφουγγαρίστρα στο χέρι, κλπ.

Όλα τα παραπάνω νομιμοποιούνται μέσα από τη φάρσα των φοιτητικών εκλογών που γίνονται κάθε χρόνο και από τις γενικές συνελεύσεις των σχολών -αν και όποτε θυμηθούν τα κομματόσκυλα να τις καλέσουν. Ειδικά η γενική συνέλευση αντί να είναι το ανώτατο όργανο λήψης αποφάσεων των φοιτητών και μια αμεσοδημοκρατική διαδικασία, έχει καταντήσει μια μικρογραφία του κοινοβουλίου. Από τη μια, οι παρατάξεις, ως ειδικοί-παντογνώστες για κάθε ζήτημα, μονοπωλούν το λόγο διαγωνιζόμενες μεταξύ τους για το ποιος θα κερδίσει την πολιτική υπεραξία από τα λογύδρια και τους χειρισμούς των εκάστοτε θεμάτων. Από την άλλη, ο μη οργανωμένος κόσμος, ο οποίος φοβάται να μιλήσει μην τυχόν και πει κάτι «λάθος» και πέσουν όλοι να τον φάνε. Αν αυτός ο κόσμος δεν απογοητευτεί εντελώς από το πανηγυράκι που γίνεται και συνεχίσει να παρακολουθεί γενικές συνελεύσεις, η συμμετοχή του περιορίζεται στο να ψηφίσει στο τέλος το ένα ή το άλλο πλαίσιο-έτοιμο πακέτο, το οποίο βέβαια δεν εκφράζει τις δικές του σκέψεις αλλά είναι το λιγότερο κακό σε σχέση με τα υπόλοιπα.

Απέναντι σε όλα αυτά, σε πρακτικό επίπεδο, πιστεύουμε πως είναι αναγκαίο να δημιουργηθεί μία συλλογικότητα φοιτητών που να συζητά και να αποφασίζει ισότιμα, μέσα από διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας, ουσιαστικού διαλόγου και ελεύθερης έκφρασης. Στη συνέχεια, τα άτομα που θα συμμετέχουν στις συζητήσεις αυτές, θα συνδιαμορφώνουν και θα δημιουργούν από μηδενική βάση τα πλαίσια και τα ψηφίσματα, για τα εκάστοτε ζητήματα, που θα κατεβαίνουν στη γενική συνέλευση του συλλόγου φοιτητών. Ως ελάχιστο κοινό έδαφος για να είναι εφικτή η συνύπαρξή μας στα πλαίσια της παραπάνω συλλογικότητας, θεωρούμε ότι δεν είναι δυνατό να συμμετέχουν σε αυτή άτομα που επιθυμούν να περάσουν την κομματική τους γραμμή, προπαγανδίζουν εθνικιστικές ή ρατσιστικές αντιλήψεις καθώς και όσοι θεωρούν τον καπιταλισμό ένα ανθρώπινο σύστημα, όσοι δηλαδή δεν βλέπουν πουθενά πρόβλημα σε αυτά που περιγράψαμε στην πρώτη σελίδα του κειμένου.

Με βάση τα παραπάνω, καλούμε όλους τους φοιτητές σε ανοιχτή συζήτηση για τη δημιουργία ανεξάρτητης ομάδας παρέμβασης στο πανεπιστήμιο την Τρίτη 22 Μαρτίου στις 14:00 στην αίθουσα ΕΚ (εμπορικού κέντρου)

Πρωτοβουλία φοιτητών από το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι

Τη νύχτα στις 23/10/2010 το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι δέχθηκε εμπρηστική επίθεση. Στο φως της επόμενης μέρας αποκαλύφθηκε όχι μόνο η καταστροφή της βιβλιοθήκης και του αρχείου, αλλά και οι τεράστιες υλικές ζημιές του κτιρίου, με την υπογραφή της ναζιστικής συμμορίας ΟΕΡ.

Στις παρούσες συνθήκες η εξουσία απειλεί να μας εξαθλιώσει ακόμη περισσότερο. Τα κινήματα, οι κοινωνικοί αγωνιστές και η όποια μορφή αντίδρασης στην καταπίεση του υπάρχοντος συστήματος απαντώνται με άγρια μέτρα καταστολής, συλλήψεις κοινωνικών αγωνιστών, κρατικές και παρακρατικές επιθέσεις σε ελεύθερους κοινωνικούς χώρους.

Το Στέκι μετά από 4 μήνες ανοικοδόμησης, με τη βοήθεια αλληλέγγυων από όλη την ελλάδα, σε πείσμα όσων «πανεπιστημιακών» και μη κύκλων επιθυμούσαν το αντίθετο επισκευάστηκε, οχυρώθηκε και είναι έτοιμο να στεγάσει εκ νέου δράσεις και ανθρώπους που αντιτίθενται στη σαπίλα του υπάρχοντος, προτάσσοντας την Αυτό-οργάνωση, την Ισότητα και την Αλληλεγγύη.

Σε συσχετισμό με τα παραπάνω βρισκόμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα των διωκόμενων απ’ τα γεγονότα εκκένωσης της Κατάληψης ΠΙΚΠΑ στο Ηράκλειο, στις 16/2, οι οποίοι βρίσκονται στα χέρια του κράτους κατηγορούμενοι για ανυπόστατα κακουργήματα.

Στο Στέκι λειτουργεί:

Κάθε Τετάρτη και Παρασκευή: Καφενείο από τις 11:00.

Κάθε Πέμπτη: Προβολές ταινιών από τις 17:30.

Πέμπτη 3/3: προβολή και καφενείο εκτάκτως για την οικονομική ενίσχυση των συλληφθέντων του ΠΙΚΠΑ.

Παρασκευή 11/3: καφενείο και στη συνέχεια αυτοδιαχειριζόμενο μπαρ από τις 20:30 και μετά για την έναρξη λειτουργίας του Στεκιού.

Πρόγραμμα προβολών Μαρτίου:

3/3 Ράδιο Αλίκη

10/3 Machete

17/3 Salvador (Puig Antich)

24/3 Οι άνθρωποι που κύκλωσαν το Α

31/3 Η διακριτική γοητεία της μπουρζουαζίας

Τακτική Συνέλευση του Στεκιού:

Κάθε Παρασκευή στις 4:00 μμ.

Στις 11/01/2011 στην Ηγουμενίτσα, στο σημείο όπου μαζεύονται οι μετανάστες (στη γέφυρα, αρχή Εγνατίας), οδηγός από ανοιχτό παράθυρο πυροβολεί σχεδόν εξ επαφής μετανάστη στο κεφάλι, ενώ οι μπάτσοι, σε απόσταση 20 μέτρων από το περιστατικό δεν δείχνουν ιδιαίτερη ανησυχία. Ανάλογες δολοφονικές επιθέσεις  εναντίον μεταναστών έχουν γίνει και στο παρελθόν. Αυτή τη στιγμή μεγάλος αριθμός ατόμων (μετανάστες-πρόσφυγες) ζουν εκεί, κάτω από άθλιες συνθήκες δεχόμενοι όχι μόνο το κοινωνικό ρατσισμό και τη περιθωριοποίηση αλλά και συνεχόμενες επιθέσεις και τραμπουκισμούς από ακροδεξιές οργανώσεις και δήθεν αγανακτισμένους πολίτες με την ανοχή των μπάτσων. Αντίστοιχα περιστατικά συμβαίνουν σε πολλές άλλες πόλεις ,και είτε γίνονται γνωστά είτε αποκρύπτονται ηθελημένα.

Με άλλα λόγια, οι ακροδεξιές- φασιστικές συμμορίες δρουν ανενόχλητα μέσα στην κοινωνία προπαγανδίζοντας ιδέες περί καθαρότητας της φυλής και μισαλλοδοξίας. Αυτό αποδεικνύει την ανοχή και σε πολλές περιπτώσεις συνεργασία του κράτους που διαδίδει με κάθε ευκαιρία μέσω των μηχανισμών του(στρατός, μπάτσοι-ΜΜΕ-φασιστάκια)τις ιδέες της εθνικής ενότητας με απώτερο σκοπό να αποκτήσει ο κάθε πολίτης “εθνική” ταυτότητα. Η εθνική ταυτότητα αποτελεί την καραμέλα που τους γλυκαίνει με τα δήθεν εθνικά συμφέροντα προκειμένου να υποτάσσονται και να συναινούν στα παράλογα και καταπιεστικά μέτρα που επιβάλλει η εκάστοτε κυβέρνηση.

Ταυτόχρονα, αυτές οι ίδιες κυβερνήσεις του κάθε κράτους συνεργάζονται αρμονικότατα μεταξύ τους (σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο) για να πετύχουν οικονομικές και άλλες συμφωνίες. Στο βωμό των οικονομικών τους συμφερόντων σφαγιάζονται ακόμη και ολόκληροι λαοί  από τους κατευθυνόμενους πολέμους. Αυτοί οι πόλεμοι, που διεξάγονται για οικονομικούς και πολιτικούς λόγους είναι το αίτιο που δημιουργεί μεταναστευτικά και προσφυγικά ρεύματα προς τις ίδιες χώρες που τους έχουν υποκινήσει. Όταν μετανάστες και πρόσφυγες, πέφτοντας θύματα εκμετάλλευσης από δουλεμπόρους και μαφία, φτάσουν σε κάποιο κράτος, ακολουθείται μία πάγια τακτική τεχνητής παρανομίας που στην ουσία φροντίζει αυτοί οι  άνθρωποι να μένουν για πάντα “χωρίς χαρτιά” αντιμέτωποι με τη βία των μπάτσων και των εργοδοτών και τη ρατσιστική συμπεριφορά(που έχει καλλιεργηθεί από πριν).

Το παράδοξο είναι ότι, παρόλο που ο στρατός κάθε κράτους συμμετέχει σε αυτούς τους πολέμους και συνεργάζεται με άλλα κράτη παγκοσμίως, ή κάνει κοινές ασκήσεις με κράτη που εσωτερικά θεωρούνται “εθνικοί εχθροί” , αποτελεί φυτώριο εθνικιστικών και φασιστικών ιδεών.

Τα κλασσικά πιόνια  που χρησιμοποιεί το κράτος για να ασκήσει πίεση στην κοινωνία είναι το γνωστό ντουέτο μπάτσοι-παρακράτος. Είναι εμφανής η αδιαφορία των “προστατών του πολίτη” κάθε φορά που δράσεις ακροδεξιών και άλλων παρακρατικών ομάδων απειλούν την ευρύτερη κοινωνία καθώς και η συνεργασία τους για την καταστολή των κοινωνικών αγώνων. Εξάλλου όπου δεν φτάνει το γκλομπ του μπάτσου φτάνει το χέρι του φασίστα.

Δεν πρέπει να υποτιμηθεί ο ρόλος των  ΜΜΕξαπάτησης που άλλοτε υπερτονίζουν γεγονότα και άλλοτε σιωπούν εντελώς, ανάλογα με τα συμφέροντα της εξουσίας, προπαγανδίζοντας την καραμέλα της εθνικής ενότητας και προβάλλοντας εσωτερικούς εχθρούς στα πρόσωπα των μεταναστών και των αλληλέγγυων τους. Το πιο επίκαιρο και πρόσφατο παράδειγμα είναι η εμμονή τους με την απεργία πείνας των 250 μεταναστών στην Νομική Αθήνας που αναδείχθηκε στα μέσα ως αυθαιρεσία και εγκληματική πράξη,  παραβλέποντας ότι το πραγματικό έγκλημα σε αυτή την υπόθεση είναι ότι τους αρνούνται αυτονόητα δικαιώματα. Με τον τρόπο παρουσίασης αυτής της είδησης έκαναν επίθεση στο πανεπιστημιακό άσυλο το οποίο έχει κατακτηθεί από κοινωνικούς αγώνες και υπάρχει για να τους στεγάζει και να τους στηρίζει. Συμπερασματικά, αυτό που τους ενοχλεί αλλά και τους τρομάζει δεν είναι η κατάληψη ενός χώρου από μόνη της, αλλά οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι και οι κοινωνικοί αγώνες οι οποίοι έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το υπάρχον σύστημα.

Το κράτος εκφραζόμενο μέσα από το υπάρχον, χρησιμοποιεί τις παραπάνω τακτικές για να διαχωρίζει τους ανθρώπους και να τους κατηγοριοποιεί σε κάστες που ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Αυτός ο ανταγωνισμός δεν προκλήθηκε εξαιτίας των μεταναστών αλλά αποτελεί κομμάτι του συστήματος.

Φαίνεται ξεκάθαρα πλέον ότι η απάντηση σε αυτό το στημένο παιχνίδι των εκμεταλλευτών, δεν μπορεί να είναι άλλη παρά η δημιουργία ταξικής συνείδησης και ως αποτέλεσμα αυτού οι συνεχόμενοι ταξικοί αγώνες με τον σκοπό την διάλυση του υπάρχοντος. Ουτοπία δεν είναι να πιστεύεις πως ο κόσμος θα αλλάξει, ουτοπία είναι να πιστεύεις πως ο κόσμος θα παραμείνει ίδιος.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Πρωτοβουλία αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού

για αλληλεγγύη στους μετανάστες

Στις 6 Δεκεμβρίου 2008 ο δεκαπεντάχρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από σφαίρα μπάτσου στην οδό Μεσολογγίου στα Εξάρχεια. Αμέσως μετά, ο συγκεντρωμένος κόσμος της περιοχής πορεύεται προς το Πολυτεχνείο το οποίο καταλαμβάνεται και ακολουθούν καταλήψεις στην ΑΣΟΕΕ και τη Νομική. Ταυτόχρονα, ξεκινούν συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής οι οποίες εξαπλώνονται σε όλο το κέντρο της Αθήνας. Το ίδιο βράδυ, γίνονται πορείες σε όλο τον Ελλαδικό χώρο. Τις επόμενες μέρες, πραγματοποιούνται καταλήψεις σε σχολεία και μαθητικές πορείες, οι οποίες πολιορκούν τα αστυνομικά τμήματα, ενώ όλο και περισσότερος κόσμος κατεβαίνει στο δρόμο με συγκρουσιακές διαθέσεις.

Οι επιθέσεις σε τράπεζες, μεγαλοκαταστήματα και κρατικά κτήρια υιοθετούνται από το σύνολο των διαδηλωτών και τα επεισόδια λαμβάνουν τέτοια έκταση που είναι πρωτόγνωρη για τα δεδομένα του ελλαδικού χώρου. Η κατάσταση εντείνεται και παίρνει εξεγερσιακά χαρακτηριστικά, με αποτέλεσμα τις καταλήψεις κεντρικών κτηρίων(δημαρχεία, εργατικά κέντρα, γραφεία της ΓΣΕΕ ), πάρκων, καλλιτεχνικών χώρων, κ.α. οι οποίοι λειτουργούν αυτοοργανωμένα μέσα από τις γενικές συνελεύσεις των καταληψιών τους.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη πέρα από μια έκρηξη οργής ήταν και η αφορμή για την αντίδραση των «από κάτω» απέναντι στην καταπιεστική πολιτική της εξουσίας και του κεφαλαίου. Ο Δεκέμβρης απέδειξε την ικανότητα της κοινωνίας να αντιδρά χωρίς την διαμεσολάβηση κομματικών και άλλων φορέων, αψηφώντας την έντονη κρατική καταστολή. Αμέσως μετά το τέλος της εξέγερσης η βία της εξουσίας αυξάνεται, με την τοποθέτηση ακόμα περισσότερων αστυνομικών δυνάμεων στους δρόμους των πόλεων, τις συλλήψεις, τους ξυλοδαρμούς πολιτών καθώς και την πριμοδότηση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού προκειμένου η κυριαρχία να κερδίσει το έδαφος που έχασε από την εξέγερση.

Δεν είμαστε εδώ για να κάνουμε ένα μνημόσυνο γιατί ο κοινωνικός – ταξικός ανταγωνισμός συνεχίζεται καθημερινά. Τον τελευταίο καιρό, η κοινωνία μας με αφορμή την οικονομική κρίση αναδιαρθρώνεται. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι μένουν άνεργοι ή αναγκάζονται να δουλεύουν χωρίς ασφάλιση, με ελαστικά ωράρια, ακόμα και 12ωρα, προκειμένου να καταφέρουν να αποτρέψουν την φυσική τους εξόντωση. Η εκ-παίδευση υποτάσσεται πλήρως στους κανόνες και τις επιταγές της αγοράς (δηλαδή στα χέρια των λίγων). Γενικότερα, βιώνουμε μία συνολική επίθεση του κεφαλαίου, με τις ευλογίες του κράτους, στην κοινωνία, με μοναδικό σκοπό να μεγιστοποιήσει τα κέρδη του.

Απέναντι σε όλη αυτή την επίθεση, απάντηση δεν μπορούν να είναι οι επετειακές πορείες, αλλά η δημιουργία από σήμερα κιόλας δομών και σχέσεων αλληλεγγύης και άμεσης δημοκρατίας, με αντιιεραρχικά ταξικά σωματεία, ελευθεριακά σχολεία, συμβούλια γειτονιάς, κοινωνικά κέντρα, ταμεία αλληλοβοήθειας, κλπ. μεταξύ των καταπιεσμένων σε όλους τους κοινωνικούς χώρους (σχολεία, σχολές, χώροι εργασίας, γειτονιές), ώστε η επόμενη εξέγερση που θα ξεσπάσει να αποτελέσει ένα από τα μέσα για το πέρασμα από τη σημερινή βαρβαρότητα σε μία κοινωνία ελευθερίας και ισότητας.

ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2010

Στις 19-20/11 το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Παν/μίου Ρεθύμνου οργάνωσε διήμερο εκδηλώσεων οικονομικής ενίσχυσης στο χώρο του πανεπιστημίου, το οποίο περιλάμβανε προβολές ταινιών και ντοκιμαντέρ, συζητήσεις, παρουσίαση βιβλίου, γλέντι με φαγητό, ζωντανή μουσική και πάρτι. Η πρώτη μέρα ήταν κυρίως αφιερωμένη στον αντιφασισμό και τον αντιρατσισμό και η δεύτερη στο φοιτητικό κίνημα του 2006-’07.

Aπό την πρώτη στιγμή ο αντιπρύτανης Φιλαλήθης εκπροσωπώντας αυθαίρετα την πρυτανεία, προσπάθησε με κάθε μέσο να εμποδίσει και να σαμποτάρει το διήμερο. Τα μέσα που χρησιμοποίησε ήταν να αναγκάσει το προσωπικό του παν/μίου να απαγορεύει την είσοδο και να διαπληκτίζεται με όποιον ήθελε να περάσει την πύλη από το απόγευμα της παρασκευής και  μετά. Ταυτόχρονα, έλεγχε την κατάσταση με προσωπικά τηλεφωνήματα στην πύλη, ζητώντας να του δηλωθούν τα προσωπικά στοιχεία ατόμων του Στεκιού για να τα χρησιμοποιήσει όπως νομίζει. Παράλληλα, ακολούθησε τακτική εκφοβισμού τοποθετώντας για κάποιες ώρες μέλη της ασφάλειας με πολιτικά έξω από το πανεπιστήμιο.

Με αφορμή λοιπόν το γεγονός ότι οι εκδηλώσεις του διημέρου έγιναν κανονικά και οι απολυταρχικές πρακτικές του δεν καρποφόρησαν, ο αντιπρύτανης φορώντας το προσωπείο της «δημοκρατίας» –που ενίοτε φορούν τα απολυταρχικά καθεστώτα- και επιδιώκοντας να βολιδοσκοπήσει τις διαθέσεις, κάλεσε τη φοιτητική κοινότητα σε συζήτηση γύρω από την ελεύθερη προσβασιμότητα στον πανεπιστημιακό χώρο.

Εκεί δεν έχασε ούτε λεπτό, εξαπολύοντας άμεση επίθεση στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι. Αρχικά ισχυρίστηκε ότι το ζήτημα είναι τεχνικό, δηλαδή υπήρχε έλλειψη αιθουσών διδασκαλίας. Αυτό προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις των φοιτητών, αφού είναι γνωστό ότι εμπορικές επιχειρήσεις έχουν πάρει εργολαβία τη σίτιση και άλλες υπηρεσίες μέσα στο πανεπιστήμιο, οι οποίες απασχολούν πολύ περισσότερες αίθουσες απ’ ότι το Στέκι. Στο σημείο αυτό ξεμπρόστιαστηκε και αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι πρόκειται για «θέμα ουσίας», καθώς ο χώρος του Στεκιού αποτελεί άβατο και γκέτο μέσα στο πανεπιστήμιο. Μάλιστα, με τη συγκεκριμένη άποψη συμφώνησε και ο κύκλος από τα παπαγαλάκια της ΠΑΣΠ που τον περιέβαλε.

Όποιος έκανε τον κόπο να διαβάσει έστω κι ένα από τα κείμενα που έχουν βγει από το Αυτοδιαχειριζόμενο  Στέκι, θα γνώριζε ότι είναι ένας ελεύθερος, αυτοδιαχειριζόμενος, κοινωνικός χώρος, αντιεμπορευματικός και ανοιχτός όχι μόνο σε όλη τη φοιτητική κοινότητα, αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία. Όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, χωρίς διάκριση σε καθοδηγητές και σε καθοδηγούμενους, διευθύνοντες και εκτελεστές. Γι’ αυτό τον λόγο το στέκι είναι ανοιχτό σε οποιονδήποτε θελήσει να συμμετέχει και να συνδιαμορφώσει ισότιμα για τη λειτουργία του, κλειστό όμως για αυτόν που θα θελήσει να περάσει την κομματική του γραμμή. Οι απόψεις που εκφράζονται μέσα από το στέκι στηρίζονται στην ελευθερία, την ισοτιμία και την αλληλεγγύη. Προφανώς λοιπόν, πρόκειται για θέμα ‘ουσίας’…

Είναι τραγελαφικό που ο κος Φιλαλήθης (μόνο κατ’ ευφημισμό) χρωματίζει το στέκι ως άβατο, τη στιγμή που ο ίδιος –σύμφωνα με λεγόμενά του στη συζήτηση- επιδιώκει να κάνει το ίδιο το πανεπιστήμιο άβατο για όλους, εκτός από τους φοιτητές και όσους εργάζονται εντός, α, ναι, και τους μπάτσους. Στην ουσία επιδιώκει να εφαρμόσει στην πράξη τους νόμους των Κουτσίκου και Διαμαντοπούλου, αδιαφορώντας που σύσσωμη η φοιτητική κοινότητα έχει έρθει σε ρήξη μ΄ αυτούς και εξακολουθεί να αγωνίζεται εναντίον τους. Επιδιώκει το πανεπιστήμιο της εμπορευματοποίησης  και των μάνατζερ, όπου θα παράγονται αυτοματοποιημένα μυαλά, έτοιμα να πάρουν τις θέσεις τους στα γρανάζια της μηχανής του συστήματος, ενώ η δωρεάν παιδεία και το πανεπιστημιακό άσυλο θα έχουν για τα καλά μπει στα νεκροκρέβατά τους.

Το πανεπιστήμιο δεν είναι μια γυάλα απομονωμένη από το κοινωνικό σύνολο αλλά αποτελεί κομμάτι της κοινωνίας. Συνεπώς, οι ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις  που οδηγούν σε κοινωνικούς αγώνες και κινήματα αντανακλώνται και συνεχίζονται και στο ίδιο το πανεπιστήμιο. Μάλιστα, όπως μας διδάσκει η ιστορία, πολλές φορές το πανεπιστήμιο έχει αποτελέσει χώρο πολιτικών ζυμώσεων που έχουν πυροδοτήσει σημαντικά κινήματα στα οποία οφείλουμε πολλά από τα σημερινά μας κεκτημένα.  Ένα απ΄ αυτά είναι το άσυλο το οποίο διασφαλίζει την ελευθερία έκφρασης και πολιτικής σύγκρουσης και πρέπει να είναι ανοιχτό σε όλους αφού έχει κατακτηθεί μέσα από αιματηρούς κοινωνικούς αγώνες.

Μάλιστα, το πανεπιστημιακό άσυλο δεν αποτελεί νομοθετικό ζήτημα, όπως διακηρύττουν κάποιοι, αποτελεί ζήτημα ουσίας, είναι αντικείμενο συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στην εκάστοτε κεντρική εξουσία και τους κοινωνικά  και ταξικά καταπιεσμένους.

Για όλους αυτούς λοιπόν, τους λόγους βρισκόμαστε απέναντι κε Φιλαλήθη. Έτσι, γίνεται εμφανές ποιο είναι το «πρόβλημα ουσίας» γύρω από τη λειτουργία και τη δράση του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού στο πανεπιστήμιο · προφανώς αυτοί που λειτουργούν με δομές αντίθετες στο σύστημα συγκρούονται με τους υπηρέτες και υποστηρικτές του συστήματος (γνωστοί και ως προσκυνημένοι, ρουφιάνοι κλπ), προφανώς η «εξουσία» –όποιο πρόσωπο και αν έχει- πρέπει να βρίσκει τρόπο να καταστέλλει αυτούς που αγωνίζονται εναντίον της. Η πρυτανεία επιχειρεί να φιμώσει το στέκι με κάθε τρόπο γιατί ενοχλεί την ίδια και τον κύκλο πολιτικοοικονομικών συμφερόντων γύρω της. Με τον τρόπο αυτό τάσσεται αυτόματα με την πλευρά αυτών που έκαψαν το στέκι την 23^η Οκτωβρίου αφήνοντας τα ναζιστικά τους σύμβολα στους τοίχους και τους παρέχει νομιμοποίηση. Η αλήθεια είναι ότι ο εμπρησμός του στεκιού, ιδιαίτερα τη δεδομένη περίοδο, εξυπηρετεί μια χαρά τα συμφέροντα της πρυτανείας και του κύκλου της· άλλωστε εκεί που δε φτάνει το γκλομπ του μπάτσου φτάνει το χέρι του φασίστα.

Ό,τι και να κάνουν, ο χώρος του στεκιού θα παραμείνει ως έχει, με τα χαρακτηριστικά και τις δομές που έχει και θα τον υπερασπιζόμαστε αγωνιζόμενοι ενάντια σε κάθε εξουσιαστική πρακτική και συμπεριφορά.

Υ.Γ: Κε Φιλαλήθη μην το πάρετε ως προσωπική επίθεση, απλώς οι θεσμοί ενσαρκώνονται από κάποια πρόσωπα.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΟΥ  ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΥ ΣΤΕΚΙΟΥ.

ΠΡΟΒΟΛΕΣ

ΟΜΙΛΙΕΣ/ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ

ΠΑΡΤΥ

ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ

ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΓΛΕΝΤΙ

ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΔΕ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

ΚΑΜΙΑ ΦΩΤΙΑ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΕΙΛΕΙ… Η ΦΩΤΙΑ ΚΑΙΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΡΕΘΥΜΝΟΥ

Τα ξημερώματα της Κυριακής 24.10.2010 και ώρα 00.30 π.μ πραγματοποιήθηκε εμπρηστική επίθεση στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι του πανεπιστημίου Ρεθύμνου, ενώ αυτό τελούσε υπό κατάληψη ενάντια στο νέο νόμο-πλαίσιο για την παιδεία.  Οι δράστες, αφού παραβίασαν τον χώρο συγκέντρωσαν βιβλία, έντυπα, έπιπλα και άλλα αντικείμενα, τα περιέλουσαν με εύφλεκτο υλικό και στη συνέχεια έβαλαν φωτιά, τοποθετώντας δύο γκαζάκια. Από την φωτιά και την έκρηξη ο κύριος χώρος του στεκιού καταστράφηκε ολοσχερώς ενώ προκλήθηκαν ζημίες και στην αίθουσα ΕΚ που βρίσκεται ακριβώς κάτω από το στέκι.

Η φύση της ενέργειας αυτής, σε συνδυασμό με τα νεοναζιστικά-εθνικιστικά σύμβολα τα οποία βρέθηκαν  ζωγραφισμένα με σπρέι στο εσωτερικό του στεκιού, καταδεικνύουν το ποιοι  κρύβονται πίσω από αυτό το χτύπημα. Η επίθεση σε έναν ελεύθερο κοινωνικό χώρο, ανοιχτό σε οποιονδήποτε θέλει να συνδιαμορφώσει ισότιμα, χωρίς κομματικές ταυτότητες, μέσα από αδιαμεσολάβητες διαδικασίες, είναι μία επίθεση ενάντια σε όποιον επιθυμεί να εκφράζεται και να δραστηριοποιείται ελεύθερα εντός ή εκτός του πανεπιστημίου.

Το περιστατικό αυτό εντάσσεται σε μία ευρύτερη στρατηγική κατά του  φοιτητικού κινήματος και  υπονομεύει το άσυλο, αφού έγινε σαν άμεση αντίδραση στην δυναμική πανεκπαιδευτική πορεία ενάντια στην σύνοδο των πρυτάνεων που πραγματοποιήθηκε στο Ρέθυμνο. Καταγγέλλουμε αυτές τις φασιστικές πρακτικές που στοχεύουν στην καταστολή των κοινωνικών αγώνων και την καταπάτηση του ασύλου.

Καμία παρακρατική ενέργεια δεν μας τρομοκρατεί. Ότι και να κάνουν θα μας βρίσκουν μπροστά τους.

Καλούμε σε αντιφασιστική-πανεκπαιδευτική διαδήλωση την Τρίτη  στις 6 μ.μ  στο Δημαρχείο.

Μέσα στο πλαίσιο των κοινωνικών αγώνων τα πολιτικά υποκείμενα συνέπραξαν με ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια σε νέα πεδία δράσεων, συγκρούσεων και άρσης των διαχωρισμών. Ο Δεκέμβρης ήταν για όλους και όλες μας μία βιωμένη εξέγερση κατά την οποία χαράχθηκαν νέες διαδρομές. Οι ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις που οδηγούν σε κινητοποιήσεις και εξεγέρσεις στην κοινωνία αναπαράγονται και εντός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, με τους πρυτάνεις και τα Δ.Σ. να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς, προωθώντας τις αναδιαρθρωτικές πολιτικές των κυβερνήσεων για ακόμα μεγαλύτερη εντατικοποίηση των σπουδών και προσαρμογής τους στις ανάγκες της αγοράς εργασίας και των αφεντικών καθώς και την περιστολή του ασύλου. Ταυτόχρονα Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι. λειτουργούν ως χώροι παρκαρίσματος νέων ανθρώπων που σε αντίθετη περίπτωση θα ήταν άνεργοι, δημιουργώντας ψευδαισθήσεις περί ατομικής καριέρας και κοινωνικής ανέλιξης.

Θεωρώντας λοιπόν τους εαυτούς μας ως αναπόσπαστο τμήμα του κόσμου της εργασίας και των καταπιεσμένων γενικότερα, δημιουργούμε στο σήμερα τις δομές αγώνα που θα βοηθήσουν την οργάνωση όλου αυτού του κόσμου σε κατεύθυνση αντιθετική προς το υπάρχον σύστημα.

Με βάση την παραπάνω λογική, το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι λειτουργεί αυτοοργανωμένα ως ένας ελεύθερος κοινωνικός χώρος με μοναδικό όργανο λήψης αποφάσεων για τη διαχείρισή του την γενική συνέλευση. Όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, χωρίς διάκριση σε καθοδηγητές και σε καθοδηγούμενους, διευθύνοντες και εκτελεστές. Γι’ αυτό τον λόγο το στέκι είναι ανοιχτό σε οποιονδήποτε θελήσει να συμμετέχει και να συνδιαμορφώσει ισότιμα για τη λειτουργία του. Αντίθετα είναι κλειστό σε οποιονδήποτε θα προσπαθήσει να το χρησιμοποιήσει για να περάσει την κομματική του γραμμή.

Σκοπός μας είναι μέσα από το στέκι αυτό να γεννηθεί πλήθος κοινωνικοπολιτικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων, ομάδων αυτομόρφωσης και δημιουργίας καθώς και παρεμβάσεις στον χώρο του πανεπιστημίου. Ταυτόχρονα θεωρούμε το στέκι ένα κοινωνικό πείραμα αυτοδιαχείρισης, έναν χώρο που διαχειριζόμαστε εμείς οι ίδιοι χωρίς την βοήθεια ειδικών και «ευαίσθητων» χορηγών. Έναν χώρο που απέναντι στα κυρίαρχα πρότυπα του ανταγωνισμού και της εξατομίκευσης αντιτάσσει τις αρχές της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας. Με αυτή την έννοια, στόχος μας είναι πρακτικές που σκοπό έχουν το οικονομικό κέρδος, την κυριαρχία και τον ανταγωνισμό να μείνουν εκτός του χώρου αυτού.

Το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι λειτουργεί κάθε Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή από τις 11.οο.

Κάθε Δευτέρα στις 12.οο συνέλευση πολιτικού καφενείου.

Εκδηλώσεις και αλλαγές ημερών-ωρών καφενείου θα βρίσκονται τοιχοκολλημένα στο ταμπλό κάτω από το στέκι.