Στις 6 Δεκεμβρίου 2008 ο δεκαπεντάχρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από σφαίρα μπάτσου στην οδό Μεσολογγίου στα Εξάρχεια. Αμέσως μετά, ο συγκεντρωμένος κόσμος της περιοχής πορεύεται προς το Πολυτεχνείο το οποίο καταλαμβάνεται και ακολουθούν καταλήψεις στην ΑΣΟΕΕ και τη Νομική. Ταυτόχρονα, ξεκινούν συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής οι οποίες εξαπλώνονται σε όλο το κέντρο της Αθήνας. Το ίδιο βράδυ, γίνονται πορείες σε όλο τον Ελλαδικό χώρο. Τις επόμενες μέρες, πραγματοποιούνται καταλήψεις σε σχολεία και μαθητικές πορείες, οι οποίες πολιορκούν τα αστυνομικά τμήματα, ενώ όλο και περισσότερος κόσμος κατεβαίνει στο δρόμο με συγκρουσιακές διαθέσεις.
Οι επιθέσεις σε τράπεζες, μεγαλοκαταστήματα και κρατικά κτήρια υιοθετούνται από το σύνολο των διαδηλωτών και τα επεισόδια λαμβάνουν τέτοια έκταση που είναι πρωτόγνωρη για τα δεδομένα του ελλαδικού χώρου. Η κατάσταση εντείνεται και παίρνει εξεγερσιακά χαρακτηριστικά, με αποτέλεσμα τις καταλήψεις κεντρικών κτηρίων(δημαρχεία, εργατικά κέντρα, γραφεία της ΓΣΕΕ ), πάρκων, καλλιτεχνικών χώρων, κ.α. οι οποίοι λειτουργούν αυτοοργανωμένα μέσα από τις γενικές συνελεύσεις των καταληψιών τους.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη πέρα από μια έκρηξη οργής ήταν και η αφορμή για την αντίδραση των «από κάτω» απέναντι στην καταπιεστική πολιτική της εξουσίας και του κεφαλαίου. Ο Δεκέμβρης απέδειξε την ικανότητα της κοινωνίας να αντιδρά χωρίς την διαμεσολάβηση κομματικών και άλλων φορέων, αψηφώντας την έντονη κρατική καταστολή. Αμέσως μετά το τέλος της εξέγερσης η βία της εξουσίας αυξάνεται, με την τοποθέτηση ακόμα περισσότερων αστυνομικών δυνάμεων στους δρόμους των πόλεων, τις συλλήψεις, τους ξυλοδαρμούς πολιτών καθώς και την πριμοδότηση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού προκειμένου η κυριαρχία να κερδίσει το έδαφος που έχασε από την εξέγερση.
Δεν είμαστε εδώ για να κάνουμε ένα μνημόσυνο γιατί ο κοινωνικός – ταξικός ανταγωνισμός συνεχίζεται καθημερινά. Τον τελευταίο καιρό, η κοινωνία μας με αφορμή την οικονομική κρίση αναδιαρθρώνεται. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι μένουν άνεργοι ή αναγκάζονται να δουλεύουν χωρίς ασφάλιση, με ελαστικά ωράρια, ακόμα και 12ωρα, προκειμένου να καταφέρουν να αποτρέψουν την φυσική τους εξόντωση. Η εκ-παίδευση υποτάσσεται πλήρως στους κανόνες και τις επιταγές της αγοράς (δηλαδή στα χέρια των λίγων). Γενικότερα, βιώνουμε μία συνολική επίθεση του κεφαλαίου, με τις ευλογίες του κράτους, στην κοινωνία, με μοναδικό σκοπό να μεγιστοποιήσει τα κέρδη του.
Απέναντι σε όλη αυτή την επίθεση, απάντηση δεν μπορούν να είναι οι επετειακές πορείες, αλλά η δημιουργία από σήμερα κιόλας δομών και σχέσεων αλληλεγγύης και άμεσης δημοκρατίας, με αντιιεραρχικά ταξικά σωματεία, ελευθεριακά σχολεία, συμβούλια γειτονιάς, κοινωνικά κέντρα, ταμεία αλληλοβοήθειας, κλπ. μεταξύ των καταπιεσμένων σε όλους τους κοινωνικούς χώρους (σχολεία, σχολές, χώροι εργασίας, γειτονιές), ώστε η επόμενη εξέγερση που θα ξεσπάσει να αποτελέσει ένα από τα μέσα για το πέρασμα από τη σημερινή βαρβαρότητα σε μία κοινωνία ελευθερίας και ισότητας.
ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2010