“Η σύγχρονη προλεταριακή τάξη δεν διεξάγει την πάλη της σύμφωνα με ένα σχέδιο που βασίζεται σε κάποιο βιβλίο ή θεωρία… Οι μεγάλες μάζες των εργατών σφυρηλατούν με την ίδια τη συνείδησή τους, με την ίδια την πίστη τους και ακόμα με την ίδια τους κατανόηση τα όπλα της απελευθέρωσής τους…”
Ρόζα Λούξεμπουργκ
Τη στιγμή που μία ολόκληρη κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό και σε κατάσταση πολιτικής όξυνσης, τη στιγμή που οι πολιτικοί αγώνες βρίσκονται στο επίκεντρο, η Γ.Σ.Ε.Ε. προκηρύσσει άλλη μια 48 απεργία με ημερομηνία λήξης για λόγους εκτόνωσης, θέλοντας να δράσει για άλλη μια φορά χέρι χέρι με την εξουσία που την νομιμοποιεί. Κάτι τέτοιο προφανώς δημιουργεί μια παροδική κατάσταση παράλυσης στο υπάρχον σύστημα, αλλά δεν δίνει καμία συνέχεια στο κίνημα. Μέσα σε ένα ευρύ κοινωνικό κομμάτι που εξεγείρεται υπάρχουν διαφορετικές τάσεις που είναι λογικό και επόμενο να δρουν με διαφορετικό τρόπο. Ποτέ δεν είχαμε την ψευδαίσθηση ότι κομμάτια που διοικούνται μέσα από ολοκληρωτικούς μηχανισμούς και έχουν τις καταβολές τους σε σταλινικές πρακτικές αποτελούν μέρος του ριζοσπαστικού ταξικού κινήματος, πόσο μάλλον όταν αυτά τα ίδια κομμάτια ιστορικά έχουν δείξει την αποχή τους απ΄ το ευρύτερο εργατικό κίνημα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της δράσης του Κ.Κ.Ε., το οποίο στις 20/10 για άλλη μια φορά στην ιστορία του έπαιξε το ρόλο των δυνάμεων καταστολής, περιφρουρώντας τη βουλή, το εκτελεστικό όργανο της κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Απωθώντας κάθε αγωνιζόμενο εργαζόμενο και κομμάτια της ευρύτερης κοινωνίας, θέλησε να αποκτήσει πολιτική υπεραξία και να διαδραματίσει καθοριστικό και πρωτοποριακό ρόλο.
Σε μία εποχή που ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας απαξιώνει κομματικούς και άλλους μηχανισμούς εκπροσώπησης και επιλέγει πλέον συνειδητά την ισότιμη-άμεση συμμετοχή και δράση στα ζητήματα που το αφορούν, το Κ.Κ.Ε. προσπαθεί να το υπονομεύσει. Την ίδια ακριβώς στάση κρατάει και ο ευρύτερος αριστερός χώρος (ενδοκοινοβουλευτικός-εξωκοινοβουλευτικός) που με εμφανή την ψηφοθηρική του στάση, αναπαράγει λαϊκισμού, που βρίσκουν αποδοχή από στερεότυπες μικροαστικές αντιλήψεις (προβοκάτορες, κουκουλοφόρους κ.τ.λ.).
Ο λόγος για τον οποίο στοχοποιούν το ριζοσπαστικότερο κομμάτι του κινήματος και ιδιαίτερα τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο, έγκειται στο οτι ελευθεριακά προτάγματα όπως αυτό της αυτοοργάνωσης, βρίσκουν ευρεία αποδοχή, κάτι που αποδομεί το λόγο τους και κατ΄ επέκταση την υπόστασή τους. Άλλωστε, αυτό που ανέκαθεν τρομάζει τους εξουσιαστές και τους γραφειοκράτες, είναι οι άνθρωποι που επιχειρούν να αυτοπροσδιοριστούν και δρώντας συλλογικά να ορίσουν τη ζωή τους.
Όσον αφορά στο θάνατο του συνδικαλιστή και οικοδόμου του ΠΑΜΕ, πρόκειται καθαρά για μία κρατική δολοφονία, καθώς στη θέση του θα μπορούσε να βρεθεί ο οποιοσδήποτε. Ωστόσο , ο μόνος ηθικός αυτουργός του τραγικού γεγονότος είναι η γραμμή του Κ.Κ.Ε., που τον έστειλε σαν πρόβατο σε μία σφαγή που εκ των προτέρων είχε αποφασίσει να προκαλέσει.. Ουδέποτε εξάλλου, το εν λόγο κόμμα είχε πρόβλημα να θυσιάσει τυφλά υπάκουους υποστηριχτές του και να καπηλευτεί τη μνήμη τους δημιουργώντας μάρτυρες εισπράττοντας έτσι πολιτικό όφελος.
ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΡΕΘΥΜΝΟΥ