Ξύλο, παρελάσεις και άγριες καταστάσεις…

Κατά τη διάρκεια της παρέλασης της 25ης Μαρτίου, ενώ εξουσιαστές και πολιτικάντηδες κάθε είδους έκαναν δηλώσεις περί «εθνικών ιδανικών» και «πνεύματος ενότητας για να ξεπεραστεί η κρίση», σε πολλά μέρη άνθρωποι βγήκαν στο δρόμο για παρεμβάσεις. Στο ρέθυμνο, μέλη των πρωτοβάθμιων σωματείων και οργανώσεων της αριστεράς συγκεντρώθηκαν για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Πλησιάζοντας την εξέδρα των επισήμων περικυκλώθηκαν από μπάτσους, οι οποίοι τους χτύπησαν άγρια τραυματίζοντάς τους και προσήγαγαν κάποιους από αυτούς. Παράλληλα, έκαναν βίαιη προσαγωγή με χειροπέδες σε τρίτο άτομο που φωτογράφιζε το γεγονός, του αφαίρεσαν τη φωτογραφική μηχανή και έσβησαν τις φωτογραφίες που κατέγραφαν την επίθεση της αστυνομίας. Οι μπάτσοι απέκλεισαν τον δρόμο, ώστε να μην κινηθεί ο κόσμος που ήταν εκεί προς το τμήμα. Παρά τις προσπάθειές τους, μαζεύτηκε αλληλέγγυος κόσμος έξω από το τμήμα και οι προσαχθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι.

Το παραπάνω γεγονός έρχεται να προστεθεί σε μια μακροσκελή λίστα από κατασταλτικές πρακτικές που εφαρμόζει το κράτος. Οι πρακτικές αυτές ποικίλλουν από τη χρήση αστυνομικής βίας για να καταπνίξουν δυναμικές διαδηλώσεις και πορείες, τις αναίτιες συλλήψεις αγωνιστών ή ανθρώπων που κινούνται σε συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους, τις φασιστικές-παρακρατικές επιθέσεις σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και ανθρώπους ως την κήρυξη δυναμικών απεργιών σε παράνομες και την πολιτική επιστράτευση των απεργών, ως τις εκκενώσεις απελευθερωμένων κοινωνικών χώρων, ακόμα και την αλλαγή των νόμων για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα μεγαλοεταιρειών. Οι κατασταλτικές προσπάθειες συμβαδίζουν με τη γενικότερη επιδίωξη του κράτους να ποινικοποιήσει πολιτικά φρονήματα που έρχονται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα του, και μαζί με αυτά κάθε προσπάθεια των από κάτω (εργαζόμενοι, φοιτητές, άνεργοι κλπ) να αντιτεθούν στις πιέσεις που τους ασκεί και να πάρουν στα χέρια τους τις ζωές τους.

Στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης, μιας περιόδου όπου η περαιτέρω εξαθλίωση των εργαζομένων θεωρείται μονόδρομος για την ευημερία του κράτους κεφαλαίου και οι αλλαγές που γίνονται παίρνουν πίσω ακόμα και τα ελάχιστα κοινωνικά κεκτημένα που υπάρχουν (και που μάλιστα κατακτήθηκαν μέσα από αγώνες), η εξουσία προσπαθεί να προλάβει τις κοινωνικές αναταραχές και να εδραιώσει την κυριαρχία της. Το κράτος διαθέτει το μονοπώλιο της φυσικής βίας για να διασφαλίζει τάχα την ελευθερία μας· ωστόσο, τη χρησιμοποιεί ως μέσο επιβολής, διατήρησης των εξουσιαστικών συμπλεγμάτων, ως μέσο καταπίεσης, καταστολής, ελέγχου σε ιδεολογικό επίπεδο, αλλά και σε θεσμικό επίπεδο (φυλακές, ιδρύματα, ψυχιατρεία). Αποκτά την κοινωνική ανοχή και συναίνεση για τη βία που ασκεί μέσω της νομοθετικής εξουσίας. Τον τελευταίο καιρό, όλο και περισσότερο, η εξουσία ταυτίζεται με τη νομοθετική εξουσία και αυτό γίνεται πιο χειροπιαστό με τις εκ περιτροπής αλλαγές σε νόμους και σύνταγμα ανάλογα με τα εκάστοτε συμφέροντα (παραδείγματα αυτού είναι ο τρομο-νόμος και η πρόσφατη αλλαγή του νόμου για τα διόδια). Συνεπώς, το κράτος λειτουργεί ολοκληρωτικά και -στην προσπάθειά του να προστατευθεί- αποχωρίζεται όλο και περισσότερο το δημοκρατικό του προσωπείο και φανερώνει το φασισμό που επιμελώς έκρυβε άλλοτε.

Για να γυρίσουμε, λοιπόν, στο αρχικό γεγονός, της 25ης Μαρτίου, είναι προτιμότερο για το κράτος να θυμόμαστε μία επετειακή ημερομηνία κατά την οποία κάποιοι αντιστάθηκαν και ξεκίνησαν τον αγώνα εναντίον των «εθνικών εχθρών», παρά να θυμηθούμε ότι ο πραγματικός εχθρός είναι αυτοί που μας εκμεταλλεύονται και πλουτίζουν εις βάρος μας και να ξεκινήσουμε ταξικούς αγώνες. Η άμεση και βίαιη καταστολή που δέχτηκαν οι άνθρωποι που θέλησαν να διαμαρτυρηθούν στο ρέθυμνο είναι ενδεικτική των διαθέσεων της εξουσίας απέναντι σε όλους μας. Δεν είναι ότι πραγματικά νιώθει να απειλείται από την έκφραση διαμαρτυρίας ή την πορεία μιας ομάδας ατόμων, είναι η ιδέα που κρύβεται πίσω από κάθε τέτοια πράξη που τρομάζει την εξουσία. Η σκέψη ότι κάθε μέρα όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν την εκμετάλλευση που υφίστανται και ότι μπορούν να παλέψουν για να το αλλάξουν αυτό. Στις παρούσες συνθήκες, λοιπόν, ο φόβος των εξουσιαστών είναι δικαιολογημένος, καθώς η «κρίση» μπορεί να αποτελεί ευκαιρία για να πλουτίσουν παραπάνω τα αφεντικά, μπορεί όμως και να μετατραπεί σε ευκαιρία για να διεκδικήσουν οι καταπιεσμένοι την αξιοπρέπειά τους.

ΔΕ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ.

ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΟΝΤΑΙ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *