ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΧΗΜΕΙΟ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

“Η σύγχρονη προλεταριακή τάξη δεν διεξάγει την πάλη της σύμφωνα με ένα σχέδιο που βασίζεται σε κάποιο βιβλίο ή θεωρία… Οι μεγάλες μάζες   των εργατών σφυρηλατούν με την ίδια τη συνείδησή τους, με την ίδια την πίστη τους και ακόμα με την ίδια τους κατανόηση τα όπλα της απελευθέρωσής τους…”

Ρόζα Λούξεμπουργκ

 

 

 Τη στιγμή που μία ολόκληρη κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό και σε κατάσταση πολιτικής όξυνσης, τη στιγμή που οι πολιτικοί αγώνες βρίσκονται στο επίκεντρο, η Γ.Σ.Ε.Ε. προκηρύσσει άλλη μια 48 απεργία με ημερομηνία λήξης για λόγους εκτόνωσης, θέλοντας να δράσει για άλλη μια φορά χέρι χέρι με την εξουσία που την νομιμοποιεί. Κάτι τέτοιο προφανώς δημιουργεί μια παροδική κατάσταση παράλυσης στο υπάρχον σύστημα, αλλά δεν δίνει καμία συνέχεια στο κίνημα. Μέσα σε ένα ευρύ κοινωνικό κομμάτι που εξεγείρεται υπάρχουν διαφορετικές τάσεις που είναι λογικό και επόμενο να δρουν με διαφορετικό τρόπο. Ποτέ δεν είχαμε την ψευδαίσθηση ότι κομμάτια που διοικούνται μέσα από ολοκληρωτικούς μηχανισμούς και έχουν τις καταβολές τους σε σταλινικές πρακτικές αποτελούν μέρος του ριζοσπαστικού ταξικού κινήματος, πόσο μάλλον όταν αυτά τα ίδια κομμάτια ιστορικά έχουν δείξει την αποχή τους απ΄ το ευρύτερο εργατικό κίνημα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της δράσης του Κ.Κ.Ε., το οποίο στις 20/10 για άλλη μια φορά στην ιστορία του έπαιξε το ρόλο των δυνάμεων καταστολής, περιφρουρώντας τη βουλή, το εκτελεστικό όργανο της κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Απωθώντας κάθε αγωνιζόμενο εργαζόμενο και κομμάτια της ευρύτερης κοινωνίας, θέλησε να αποκτήσει πολιτική υπεραξία και να διαδραματίσει καθοριστικό και πρωτοποριακό ρόλο.

Σε μία εποχή που ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας απαξιώνει κομματικούς και άλλους μηχανισμούς εκπροσώπησης και επιλέγει πλέον συνειδητά την ισότιμη-άμεση συμμετοχή και δράση στα ζητήματα που το αφορούν, το Κ.Κ.Ε. προσπαθεί να το υπονομεύσει. Την ίδια ακριβώς στάση κρατάει και ο ευρύτερος αριστερός χώρος (ενδοκοινοβουλευτικός-εξωκοινοβουλευτικός) που με εμφανή την ψηφοθηρική του στάση, αναπαράγει λαϊκισμού, που βρίσκουν αποδοχή από στερεότυπες μικροαστικές αντιλήψεις (προβοκάτορες, κουκουλοφόρους κ.τ.λ.).

 

Ο λόγος για τον οποίο στοχοποιούν το ριζοσπαστικότερο κομμάτι του κινήματος και ιδιαίτερα τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο, έγκειται στο οτι ελευθεριακά προτάγματα όπως αυτό της αυτοοργάνωσης, βρίσκουν ευρεία αποδοχή, κάτι που αποδομεί το λόγο τους και κατ΄ επέκταση την υπόστασή τους. Άλλωστε, αυτό που ανέκαθεν τρομάζει τους εξουσιαστές και τους γραφειοκράτες, είναι οι άνθρωποι που επιχειρούν να αυτοπροσδιοριστούν και δρώντας συλλογικά να ορίσουν τη ζωή τους.

 

Όσον αφορά στο θάνατο του συνδικαλιστή και οικοδόμου του ΠΑΜΕ, πρόκειται καθαρά για μία κρατική δολοφονία, καθώς στη θέση του θα μπορούσε να βρεθεί ο οποιοσδήποτε. Ωστόσο , ο μόνος ηθικός αυτουργός του τραγικού γεγονότος είναι η γραμμή του Κ.Κ.Ε., που τον έστειλε σαν πρόβατο σε μία σφαγή που εκ των προτέρων είχε αποφασίσει να προκαλέσει.. Ουδέποτε εξάλλου, το εν λόγο κόμμα είχε πρόβλημα να θυσιάσει τυφλά υπάκουους υποστηριχτές του και να καπηλευτεί τη μνήμη τους δημιουργώντας μάρτυρες εισπράττοντας έτσι πολιτικό όφελος.

 

 ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΡΕΘΥΜΝΟΥ

 

Σχετικα με τους «προστατες του πολιτη» στο ρεθυμνο

Τρίτη 14.06, γύρω στις 8 με 9 μ.μ. μπροστά από τα σκαλάκια του «μουσείου» στην παλιά πόλη, ένα ζευγάρι, κάνοντας διάλειμμα από τη βραδινή τους έξοδο, κάθεται στο πεζούλι, στην άκρη του δρόμου. Ενώ κάθονταν αμέριμνοι, μερικοί ένστολοι «προστάτες του πολίτη» που βρίσκονταν απέναντι, άρχισαν να τους φωνάζουν να φύγουν από το δρόμο, γιατί ο δρόμος έπρεπε να είναι «ανοιχτός» για να περάσει η φλόγα για τους παραολυμπιακούς αγώνες. Ώσπου να καταλάβει, το ζευγάρι, τι θα γινόταν και γιατί έπρεπε να σηκωθούν, ένας μπάτσος τραβάει την κοπέλα, σέρνοντας την βίαια στο δρόμο. Όπως ήταν επόμενο, ο τριγύρω κόσμος ξεσηκώθηκε και άρχισε να διαμαρτύρεται ενάντια σ’αυτή την αναίτια πράξη βίας, ενώ ο μπάτσος που έσερνε την κοπέλα, τραμπούκιζε όσους προσπάθησαν να παρέμβουν, με την ατάκα «αν δε σας αρέσει, κάντε μου μήνυση, είμαι υποδιοικητής» (καμαρώνοντας για τα γαλόνια του). Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι και τα φασιστάκια-φιλαράκια των μπάτσων πετάχτηκαν από τις τρύπες τους να υπερασπιστούν τον δικό τους απέναντι στον κόσμο που τον έκραζε για την απρόκλητη επίθεση και την εξουσιαστική συμπεριφορά. Η κατάληξη του περιστατικού ήταν η προσαγωγή του φίλου της κοπέλας στο τμήμα, ενώ ταυτόχρονα η φλόγα διέσχιζε το δρόμο με την περήφανη συνοδεία των χοιρινών, διαδίδοντας το «ολυμπιακό» πνεύμα …

 

ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ‘73

 

ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

 

 

ΤΑΞΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ Ή ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

«Πανεπιστημίου. Ένα πλήθος διαδηλωτών αποτελούμενο από σωματεία και συνελεύσεις γειτονιάς έχει γίνει μία μάζα ανθρώπων που προσπαθεί να καλυφθεί από λυσσασμένα γκλόμπς αστυνομικών, χειροβομβίδες κρότου λάμψης και δακρυγόνα που κατευθύνονται μόνο στα κεφάλια μας. Άνθρωποι γύρω μου καταρρέουν και ποδοπατούνται από αστυνομικές μπότες. Όταν καταφέρνω να δω τριγύρω, βλέπω έναν διαδηλωτή με πρόσωπο πλημμυρισμένο στο αίμα. Τρέχω κοντά του, τον τραβάω απ’ το χέρι, προσπαθώ να τον ηρεμήσω, να απομακρυνθούμε από εκεί.

-Δεν μπορώ να τρέξω, μου λέει, πονάει το αφτί μου.

– Ηρέμησε, θα μπούμε σε αυτό το δρομάκι.

Στρίβουμε μου στην Αμερικής. Ο μαζεμένος κόσμος στο πεζοδρόμιο μας λέει ότι μέσα στην στοά υπάρχει φαρμακείο. Μπαίνουμε, του ξεπλένω το ματωμένο κεφάλι.

– Μην ανησυχείς, λέω, έχεις ένα τραύμα ψηλά στο κεφάλι. Πονάς;

– Ναι, πολύ, με πονάει και το αφτί μου, τρέχει αίμα.

Κάθεται, με τρομερή δυσκολία προσπαθεί να πιέζει το τραύμα στο κεφάλι. Οι μαγαζάτορες βγαίνουν έξω, το αφτί αιμορραγεί συνεχώς, το ΕΚΑΒ μας λέει ότι δέχεται συνεχώς κλήσεις για ανοιγμένα κεφάλια, θα αργήσει.

– Πως σε λένε;

– Γιάννη.

–  Ήσουν σε κάποιο μπλοκ;

– Στο πανό του πάρκου Κύπρου και Πατησίων.

Μαζεύεται κόσμος, ο Γιάννης χλομιάζει, προσπαθούμε να τον χαλαρώσουμε, να το κρατήσουμε ξύπνιο. Κάποιοι καταφέρνουν να σταματήσουν ένα ασθενοφόρο στη Σταδίου. Αρχικά δεν τον παίρνει, γιατί χτυπημένοι άνθρωποι περιμένουν πιο κάτω, αλλά ο κόσμος όλος τον σηκώνουμε στα χέρια και τον οδηγούμε εκεί, ενώ το πλήθος που έχει μαζευτεί γιουχάρει οργισμένα τις διμοιρίες που προσπερνάνε χαρωπά από μπροστά.

– Άντε για κανένα ραμματάκι, γελάει ένας μπάτσος.

Προθανάτια κατάσταση, λένε όταν ο Γιάννης φτάνει στο νοσοκομείο.

Δήλωση εκπροσώπου τύπου της ελληνικής αστυνομίας:

«Μας γνωστοποιήθηκε ότι βρέθηκε ένας σοβαρά τραυματίας, ο οποίος μπήκε σε χειρουργείο. Με τη μέχρι τώρα έρευνα δεν έχουμε κάποια συγκεκριμένη αναφορά για το τι έχει συμβεί. Είναι εντυπωσιακό και για εμάς, και για τον λόγο αυτό, ανώτατοι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. διερευνούν την υπόθεση. Οι έρευνες συνεχίζονται. Πάντως, δεν υπήρχε περίπτωση να εντοπίσουμε έναν άνθρωπο σοβαρά τραυματισμένο και να τον αφήσουμε σε αυτή την κατάσταση, χωρίς να του παράσχουμε τις πρώτες βοήθειες».

Όταν ο πιο διεφθαρμένος μηχανισμός ενός εξίσου διεφθαρμένου συστήματος μπορεί τόσο αδίστακτα να ξυλοκοπεί ακόμα και ως θανάτου, τότε είναι ικανός να αναπαράγει ένα τέτοιο ψέμα απλώς σαν κακόγουστο μακάβριο αστείο.»

(το παραπάνω είναι μαρτυρία από την πορεία της 11/5)

 

Σε ένα χρονικό πλαίσιο που η ζωή εργαζομένων και ανέργων εξαθλιώνεται ακόμα περισσότερο, η «δημοκρατία» δείχνει το αληθινό της πρόσωπο, το οποίο είναι η καταστολή και ο φασισμός!

Παραδείγματα αυτής της «δημοκρατίας» αποτελούν τα γεγονότα των τελευταίων ημερών.

  • 10/5: Όλο το βράδυ οι φασίστες αλωνίζουν με την συντροφιά μπάτσων στο κέντρο της Αθήνας επιτιθέμενοι σε οποίον μετανάστη βρεθεί στο διάβα τους. Επιθέσεις σημειώνονται και στις καταλήψεις Βίλλα Αμαλίας και Σκαραμαγκά, οι οποίες  αποκρούονται.
  • 11/5: Ημέρα γενικής απεργίας και έχουν προγραμματιστεί πορείες σε όλες της πόλεις. Στην Αθήνα συγκεκριμένα μπλοκ δέχονται δολοφονικές επιθέσεις από τις δυνάμεις καταστολής του κράτους. Η πορεία πνίγεται στο αίμα! Δεκάδες άνθρωποι καταλήγουν στα νοσοκομεία σοβαρά χτυπημένοι, μεταξύ αυτών και ο εργαζόμενος Γιάννης Κ. που αυτή την στιγμή δίνει μάχη για την ζωή του, ενώ ο Μ.Π. 29 ετών έχασε την σπλήνα του μετά από ξυλοδαρμό, οι μπάτσοι ανέφεραν ότι “έπεσε ενώ τον κυνηγούσαν σε πεζοδρόμιο”.  Ταυτόχρονα οι φασίστες (που έχουν βγει και πάλι στους δρόμους) δολοφονούν εν ψυχρώ μετανάστη στα Κ. Πατήσια..
  • 12/5: Tα ξημερώματα κόσμος βγήκε στην πόλη του Ρεθύμνου για συνθήματα με αφορμή την άγρια καταστολή της απεργιακής διαδήλωσης στην Αθήνα και τον βαρύ τραυματισμό του Γ.Κ. Έγιναν αντιληπτοί έξω από το δημαρχείο από τζιπάκι με μπάτσους. Μετά από κυνήγι στη γύρω περιοχή έπιασαν 3 άτομα και τα προσήγαγαν στο αστυνομικό τμήμα αφού τους πέρασαν χειροπέδες. Αμέσως ειδοποιήθηκε κόσμος και ορίστηκε σημείο προσυγκέντρωσης λίγο μακρύτερα, ώστε να πάει ο κόσμος συντονισμένα. Κάποιοι εκπρόσωποι φοιτητικών παρατάξεων αποφάσισαν να πάνε μόνοι τους κατευθείαν στο αστυνομικό τμήμα με αποτέλεσμα να τους προσαγάγουν και αυτούς. Τελικά, όλοι οι προσαχθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι, μετά  από ώρες κράτησης, γύρω στις 6 το πρωί.

Όταν ο αγώνας των εργαζόμενων για στοιχειώδη δικαιώματα και αξιοπρέπεια μετατρέπεται σε αγώνα για την ίδια τους τη ζωή, επειδή οι εξουσιαστές δολοφονούν κατά βούληση, η όξυνση των ταξικών και κοινωνικών αγώνων είναι μονόδρομος!

 

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

 

ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ

ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

 

 

 

Ξύλο, παρελάσεις και άγριες καταστάσεις…

Κατά τη διάρκεια της παρέλασης της 25ης Μαρτίου, ενώ εξουσιαστές και πολιτικάντηδες κάθε είδους έκαναν δηλώσεις περί «εθνικών ιδανικών» και «πνεύματος ενότητας για να ξεπεραστεί η κρίση», σε πολλά μέρη άνθρωποι βγήκαν στο δρόμο για παρεμβάσεις. Στο ρέθυμνο, μέλη των πρωτοβάθμιων σωματείων και οργανώσεων της αριστεράς συγκεντρώθηκαν για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Πλησιάζοντας την εξέδρα των επισήμων περικυκλώθηκαν από μπάτσους, οι οποίοι τους χτύπησαν άγρια τραυματίζοντάς τους και προσήγαγαν κάποιους από αυτούς. Παράλληλα, έκαναν βίαιη προσαγωγή με χειροπέδες σε τρίτο άτομο που φωτογράφιζε το γεγονός, του αφαίρεσαν τη φωτογραφική μηχανή και έσβησαν τις φωτογραφίες που κατέγραφαν την επίθεση της αστυνομίας. Οι μπάτσοι απέκλεισαν τον δρόμο, ώστε να μην κινηθεί ο κόσμος που ήταν εκεί προς το τμήμα. Παρά τις προσπάθειές τους, μαζεύτηκε αλληλέγγυος κόσμος έξω από το τμήμα και οι προσαχθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι.

Το παραπάνω γεγονός έρχεται να προστεθεί σε μια μακροσκελή λίστα από κατασταλτικές πρακτικές που εφαρμόζει το κράτος. Οι πρακτικές αυτές ποικίλλουν από τη χρήση αστυνομικής βίας για να καταπνίξουν δυναμικές διαδηλώσεις και πορείες, τις αναίτιες συλλήψεις αγωνιστών ή ανθρώπων που κινούνται σε συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους, τις φασιστικές-παρακρατικές επιθέσεις σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και ανθρώπους ως την κήρυξη δυναμικών απεργιών σε παράνομες και την πολιτική επιστράτευση των απεργών, ως τις εκκενώσεις απελευθερωμένων κοινωνικών χώρων, ακόμα και την αλλαγή των νόμων για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα μεγαλοεταιρειών. Οι κατασταλτικές προσπάθειες συμβαδίζουν με τη γενικότερη επιδίωξη του κράτους να ποινικοποιήσει πολιτικά φρονήματα που έρχονται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα του, και μαζί με αυτά κάθε προσπάθεια των από κάτω (εργαζόμενοι, φοιτητές, άνεργοι κλπ) να αντιτεθούν στις πιέσεις που τους ασκεί και να πάρουν στα χέρια τους τις ζωές τους.

Στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης, μιας περιόδου όπου η περαιτέρω εξαθλίωση των εργαζομένων θεωρείται μονόδρομος για την ευημερία του κράτους κεφαλαίου και οι αλλαγές που γίνονται παίρνουν πίσω ακόμα και τα ελάχιστα κοινωνικά κεκτημένα που υπάρχουν (και που μάλιστα κατακτήθηκαν μέσα από αγώνες), η εξουσία προσπαθεί να προλάβει τις κοινωνικές αναταραχές και να εδραιώσει την κυριαρχία της. Το κράτος διαθέτει το μονοπώλιο της φυσικής βίας για να διασφαλίζει τάχα την ελευθερία μας· ωστόσο, τη χρησιμοποιεί ως μέσο επιβολής, διατήρησης των εξουσιαστικών συμπλεγμάτων, ως μέσο καταπίεσης, καταστολής, ελέγχου σε ιδεολογικό επίπεδο, αλλά και σε θεσμικό επίπεδο (φυλακές, ιδρύματα, ψυχιατρεία). Αποκτά την κοινωνική ανοχή και συναίνεση για τη βία που ασκεί μέσω της νομοθετικής εξουσίας. Τον τελευταίο καιρό, όλο και περισσότερο, η εξουσία ταυτίζεται με τη νομοθετική εξουσία και αυτό γίνεται πιο χειροπιαστό με τις εκ περιτροπής αλλαγές σε νόμους και σύνταγμα ανάλογα με τα εκάστοτε συμφέροντα (παραδείγματα αυτού είναι ο τρομο-νόμος και η πρόσφατη αλλαγή του νόμου για τα διόδια). Συνεπώς, το κράτος λειτουργεί ολοκληρωτικά και -στην προσπάθειά του να προστατευθεί- αποχωρίζεται όλο και περισσότερο το δημοκρατικό του προσωπείο και φανερώνει το φασισμό που επιμελώς έκρυβε άλλοτε.

Για να γυρίσουμε, λοιπόν, στο αρχικό γεγονός, της 25ης Μαρτίου, είναι προτιμότερο για το κράτος να θυμόμαστε μία επετειακή ημερομηνία κατά την οποία κάποιοι αντιστάθηκαν και ξεκίνησαν τον αγώνα εναντίον των «εθνικών εχθρών», παρά να θυμηθούμε ότι ο πραγματικός εχθρός είναι αυτοί που μας εκμεταλλεύονται και πλουτίζουν εις βάρος μας και να ξεκινήσουμε ταξικούς αγώνες. Η άμεση και βίαιη καταστολή που δέχτηκαν οι άνθρωποι που θέλησαν να διαμαρτυρηθούν στο ρέθυμνο είναι ενδεικτική των διαθέσεων της εξουσίας απέναντι σε όλους μας. Δεν είναι ότι πραγματικά νιώθει να απειλείται από την έκφραση διαμαρτυρίας ή την πορεία μιας ομάδας ατόμων, είναι η ιδέα που κρύβεται πίσω από κάθε τέτοια πράξη που τρομάζει την εξουσία. Η σκέψη ότι κάθε μέρα όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν την εκμετάλλευση που υφίστανται και ότι μπορούν να παλέψουν για να το αλλάξουν αυτό. Στις παρούσες συνθήκες, λοιπόν, ο φόβος των εξουσιαστών είναι δικαιολογημένος, καθώς η «κρίση» μπορεί να αποτελεί ευκαιρία για να πλουτίσουν παραπάνω τα αφεντικά, μπορεί όμως και να μετατραπεί σε ευκαιρία για να διεκδικήσουν οι καταπιεσμένοι την αξιοπρέπειά τους.

ΔΕ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ.

ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΟΝΤΑΙ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

Κάλεσμα για δημιουργία ανεξάρτητης ομάδας παρέμβασης στο παν/μιο

Κάθε μέρα, ολοένα και περισσότερο συνειδητοποιούμε ότι η σύγχρονη πραγματικότητα με τον τρόπο που τη βιώνουμε δεν είναι πια ανεκτή. Δεν είναι μόνο η οικονομική εξαθλίωση στην οποία εξωθούνται ολοένα και περισσότεροι ανάμεσά μας. Είναι πολύ περισσότερα. Είναι που όλο και περισσότερο πρέπει να ζούμε σαν μηχανές, είναι η αίσθηση ότι η ζωή μας δεν έχει νόημα. Είναι που για την εξουσία είμαστε αριθμοί. Είναι οι πλαστικές ντομάτες που τρώμε, ο βρωμερός αέρας που αναπνέουμε. Είναι που η εκπαίδευση προωθεί τη στείρα, μηχανική γνώση και μέσα σε όλες τις βαθμίδες της μας προετοιμάζει για να γίνουμε όσο πιο πειθήνιοι υπηρέτες της εξουσίας γίνεται. Είναι που προάγεται ο ανταγωνισμός και ο ατομισμός και όχι η συνεργασία και η αλληλεγγύη μεταξύ των φοιτητών. Είναι που στη δουλειά σε αντιμετωπίζουν σαν δούλο. Είναι που για τους περισσότερους εργοδότες τα ένσημα είναι άγνωστη λέξη. Είναι που ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και η μισαλλοδοξία, αντί να εξαλείφονται, διαδίδονται. Είναι που όλα στον κόσμο μας (άνθρωποι, ζώα και φυσικό περιβάλλον) χρησιμοποιούνται με βάση το κέρδος…

Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε σκεφτεί ότι θέλουμε να τα παρατήσουμε όλα, να φύγουμε και να πάμε να ζήσουμε αλλού, αλλιώς… Ο λόγος που δεν το κάνουμε είναι ότι ξέρουμε πώς αν αυτό το σύστημα δε σταματήσει να υπάρχει θα μας βρει όπου και να πάμε. Είναι στη φύση του να επεκτείνεται και αν δεν πεθάνει (ή καλύτερα, αν δεν το σκοτώσουμε φτιάχνοντας μια νέα μορφή συνύπαρξης)θα εξαπλωθεί αργά ή γρήγορα παντού.

Πολλοί επιλέγουν τον ατομικό δρόμο της αυτοκαταστροφής μέσα από νόμιμα ή παράνομα ναρκωτικά , επιφανειακές σχέσεις ή πάτημα επί πτωμάτων, ελπίζοντας –ο καθένας για την πάρτη του- ότι « ΕΓΩ κάπου θα τη βολέψω». Έτσι, η φτώχεια εκτός από τα πορτοφόλια επεκτείνεται πλέον και στα μυαλά και τις συνειδήσεις όλο και περισσότερων ανθρώπων. Άλλοι προσπαθούν να αντιδράσουν μέσα από σπασμωδικές κινήσεις ή εναποθέτοντας τις ελπίδες τους στους κάθε λογής «ειδικούς» (πολιτικούς, διανοούμενους, εργατοπατέρες, φοιτητοπατέρες, κλπ.) Εμείς θεωρούμε ότι η απάντηση δε βρίσκεται στο ατομικό καβάτζωμα ή στο άθροισμα των διαφόρων μικροσυμφερόντων, αλλά στη συλλογικότητα. Στη δημιουργία κοινοτήτων πραγματικής επικοινωνίας που δίνουν χώρο στον καθένα να εκφράσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες του. Θέλουμε η ζωή μας να έχει νόημα. Να μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας, να χτίζουμε σχέσεις ανθρώπινες και βαθιές με κατανόηση και αλληλεγγύη.

Βγαίνοντας ο καθένας απ’ το καβούκι του και σπάζοντας την απομόνωσή του ανακαλύπτουμε τη συλλογική μας δύναμη. Αποκτάμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και τους γύρω μας και έτσι μπορούμε να προχωρήσουμε στην αντίσταση απέναντι σε όλα όσα ο καθένας μας μόνος του θα ήταν αναγκασμένος να αποδεχθεί. Αρχίζουμε να δημιουργούμε εμείς την καθημερινότητα μας και να αποφασίζουμε για όσα μας αφορούν. Έτσι η ζωή μας αποκτά νόημα γιατί είναι αποτέλεσμα των δικών μας επιλογών.

Μέχρι τώρα αφήναμε να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς, οι ιεραρχικά «ανώτεροι»(το αφεντικό στη δουλειά, οι αυτόκλητοι σωτήρες μας στο κοινοβούλιο, πρυτάνεις και υπουργοί στις σχολές κλπ). Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε όλοι, είναι αυτά που προσπαθήσαμε να περιγράψουμε στην αρχή του κειμένου.

Συγκεκριμένα, στο πανεπιστήμιο του Ρεθύμνου, κουμάντο κάνουν οι συγκλητικοί που μαζί με κάποιους μεγαλοκαθηγητές και τις παρατάξεις της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ, τρώγοντας κονδύλια και ξεπουλώντας μεταπτυχιακά. Ενώ, η αριστερά των πανεπιστημίων καλλιεργεί αυταπάτες στους φοιτητές ότι θα ανελιχθούν στην κοινωνική ιεραρχία και διεκδικεί «πτυχία με αξία». Όμως, το μικροαστικό όνειρο των προηγούμενων δεκαετιών, ότι οι φοιτητές δε θα γίνουν εργάτες όπως οι γονείς τους, έχει πλέον διαψευσθεί από την πραγματικότητα. Ο εργάτης του σήμερα δεν είναι η γνώριμη φιγούρα του μουτζουρωμένου άνδρα που δουλεύει στη φάμπρικα αλλά κυρίως το πλήθος των πτυχιούχων και μη που εργάζονται στον τριτογενή τομέα των υπηρεσιών μπροστά σε ένα υπολογιστή, πίσω από μια ταμειακή μηχανή, με μια σφουγγαρίστρα στο χέρι, κλπ.

Όλα τα παραπάνω νομιμοποιούνται μέσα από τη φάρσα των φοιτητικών εκλογών που γίνονται κάθε χρόνο και από τις γενικές συνελεύσεις των σχολών -αν και όποτε θυμηθούν τα κομματόσκυλα να τις καλέσουν. Ειδικά η γενική συνέλευση αντί να είναι το ανώτατο όργανο λήψης αποφάσεων των φοιτητών και μια αμεσοδημοκρατική διαδικασία, έχει καταντήσει μια μικρογραφία του κοινοβουλίου. Από τη μια, οι παρατάξεις, ως ειδικοί-παντογνώστες για κάθε ζήτημα, μονοπωλούν το λόγο διαγωνιζόμενες μεταξύ τους για το ποιος θα κερδίσει την πολιτική υπεραξία από τα λογύδρια και τους χειρισμούς των εκάστοτε θεμάτων. Από την άλλη, ο μη οργανωμένος κόσμος, ο οποίος φοβάται να μιλήσει μην τυχόν και πει κάτι «λάθος» και πέσουν όλοι να τον φάνε. Αν αυτός ο κόσμος δεν απογοητευτεί εντελώς από το πανηγυράκι που γίνεται και συνεχίσει να παρακολουθεί γενικές συνελεύσεις, η συμμετοχή του περιορίζεται στο να ψηφίσει στο τέλος το ένα ή το άλλο πλαίσιο-έτοιμο πακέτο, το οποίο βέβαια δεν εκφράζει τις δικές του σκέψεις αλλά είναι το λιγότερο κακό σε σχέση με τα υπόλοιπα.

Απέναντι σε όλα αυτά, σε πρακτικό επίπεδο, πιστεύουμε πως είναι αναγκαίο να δημιουργηθεί μία συλλογικότητα φοιτητών που να συζητά και να αποφασίζει ισότιμα, μέσα από διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας, ουσιαστικού διαλόγου και ελεύθερης έκφρασης. Στη συνέχεια, τα άτομα που θα συμμετέχουν στις συζητήσεις αυτές, θα συνδιαμορφώνουν και θα δημιουργούν από μηδενική βάση τα πλαίσια και τα ψηφίσματα, για τα εκάστοτε ζητήματα, που θα κατεβαίνουν στη γενική συνέλευση του συλλόγου φοιτητών. Ως ελάχιστο κοινό έδαφος για να είναι εφικτή η συνύπαρξή μας στα πλαίσια της παραπάνω συλλογικότητας, θεωρούμε ότι δεν είναι δυνατό να συμμετέχουν σε αυτή άτομα που επιθυμούν να περάσουν την κομματική τους γραμμή, προπαγανδίζουν εθνικιστικές ή ρατσιστικές αντιλήψεις καθώς και όσοι θεωρούν τον καπιταλισμό ένα ανθρώπινο σύστημα, όσοι δηλαδή δεν βλέπουν πουθενά πρόβλημα σε αυτά που περιγράψαμε στην πρώτη σελίδα του κειμένου.

Με βάση τα παραπάνω, καλούμε όλους τους φοιτητές σε ανοιχτή συζήτηση για τη δημιουργία ανεξάρτητης ομάδας παρέμβασης στο πανεπιστήμιο την Τρίτη 22 Μαρτίου στις 14:00 στην αίθουσα ΕΚ (εμπορικού κέντρου)

 

Πρωτοβουλία φοιτητών από το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι

ΟΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΥΡΙΜΑΧΕΣ


Τη νύχτα στις 23/10/2010 το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι δέχθηκε εμπρηστική επίθεση. Στο φως της επόμενης μέρας αποκαλύφθηκε όχι μόνο η καταστροφή της βιβλιοθήκης και του αρχείου, αλλά και οι τεράστιες υλικές ζημιές του κτιρίου, με την υπογραφή της ναζιστικής συμμορίας ΟΕΡ.

 

Στις παρούσες συνθήκες η εξουσία απειλεί να μας εξαθλιώσει ακόμη περισσότερο. Τα κινήματα, οι κοινωνικοί αγωνιστές και η όποια μορφή αντίδρασης στην καταπίεση του υπάρχοντος συστήματος απαντώνται με άγρια μέτρα καταστολής, συλλήψεις κοινωνικών αγωνιστών, κρατικές και παρακρατικές επιθέσεις σε ελεύθερους κοινωνικούς χώρους.

 

Το Στέκι μετά από 4 μήνες ανοικοδόμησης, με τη βοήθεια αλληλέγγυων από όλη την ελλάδα, σε πείσμα όσων «πανεπιστημιακών» και μη κύκλων επιθυμούσαν το αντίθετο επισκευάστηκε, οχυρώθηκε και είναι έτοιμο να στεγάσει εκ νέου δράσεις και ανθρώπους που αντιτίθενται στη σαπίλα του υπάρχοντος, προτάσσοντας την Αυτό-οργάνωση, την Ισότητα και την Αλληλεγγύη.

 

Σε συσχετισμό με τα παραπάνω βρισκόμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα των διωκόμενων απ’ τα γεγονότα εκκένωσης της Κατάληψης ΠΙΚΠΑ στο Ηράκλειο, στις 16/2, οι οποίοι βρίσκονται στα χέρια του κράτους κατηγορούμενοι για ανυπόστατα κακουργήματα.

 

Στο Στέκι λειτουργεί:

 

Κάθε Τετάρτη και Παρασκευή: Καφενείο από τις 11:00.

Κάθε Πέμπτη: Προβολές ταινιών από τις 17:30.

 

Πέμπτη 3/3: προβολή και καφενείο εκτάκτως για την οικονομική ενίσχυση των συλληφθέντων του ΠΙΚΠΑ.

Παρασκευή 11/3: καφενείο και στη συνέχεια αυτοδιαχειριζόμενο μπαρ από τις 20:30 και μετά για την έναρξη λειτουργίας του Στεκιού.

 

Πρόγραμμα προβολών Μαρτίου:

3/3 Ράδιο Αλίκη

10/3 Machete

17/3 Salvador (Puig Antich)

24/3 Οι άνθρωποι που κύκλωσαν το Α

31/3 Η διακριτική γοητεία της μπουρζουαζίας

 

Τακτική Συνέλευση του Στεκιού:

Κάθε Παρασκευή στις 4:00 μμ.

 

Φράχτες, συρματοπλέγματα, στρατόπεδα συγκέντρωσης, εθνική ενότητα και κολοκύθια τούμπανα

Στις 11/01/2011 στην Ηγουμενίτσα, στο σημείο όπου μαζεύονται οι μετανάστες (στη γέφυρα, αρχή Εγνατίας), οδηγός από ανοιχτό παράθυρο πυροβολεί σχεδόν εξ επαφής μετανάστη στο κεφάλι, ενώ οι μπάτσοι, σε απόσταση 20 μέτρων από το περιστατικό δεν δείχνουν ιδιαίτερη ανησυχία. Ανάλογες δολοφονικές επιθέσεις  εναντίον μεταναστών έχουν γίνει και στο παρελθόν. Αυτή τη στιγμή μεγάλος αριθμός ατόμων (μετανάστες-πρόσφυγες) ζουν εκεί, κάτω από άθλιες συνθήκες δεχόμενοι όχι μόνο το κοινωνικό ρατσισμό και τη περιθωριοποίηση αλλά και συνεχόμενες επιθέσεις και τραμπουκισμούς από ακροδεξιές οργανώσεις και δήθεν αγανακτισμένους πολίτες με την ανοχή των μπάτσων. Αντίστοιχα περιστατικά συμβαίνουν σε πολλές άλλες πόλεις ,και είτε γίνονται γνωστά είτε αποκρύπτονται ηθελημένα.

Με άλλα λόγια, οι ακροδεξιές- φασιστικές συμμορίες δρουν ανενόχλητα μέσα στην κοινωνία προπαγανδίζοντας ιδέες περί καθαρότητας της φυλής και μισαλλοδοξίας. Αυτό αποδεικνύει την ανοχή και σε πολλές περιπτώσεις συνεργασία του κράτους που διαδίδει με κάθε ευκαιρία μέσω των μηχανισμών του(στρατός, μπάτσοι-ΜΜΕ-φασιστάκια)τις ιδέες της εθνικής ενότητας με απώτερο σκοπό να αποκτήσει ο κάθε πολίτης “εθνική” ταυτότητα. Η εθνική ταυτότητα αποτελεί την καραμέλα που τους γλυκαίνει με τα δήθεν εθνικά συμφέροντα προκειμένου να υποτάσσονται και να συναινούν στα παράλογα και καταπιεστικά μέτρα που επιβάλλει η εκάστοτε κυβέρνηση.

Ταυτόχρονα, αυτές οι ίδιες κυβερνήσεις του κάθε κράτους συνεργάζονται αρμονικότατα μεταξύ τους (σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο) για να πετύχουν οικονομικές και άλλες συμφωνίες. Στο βωμό των οικονομικών τους συμφερόντων σφαγιάζονται ακόμη και ολόκληροι λαοί  από τους κατευθυνόμενους πολέμους. Αυτοί οι πόλεμοι, που διεξάγονται για οικονομικούς και πολιτικούς λόγους είναι το αίτιο που δημιουργεί μεταναστευτικά και προσφυγικά ρεύματα προς τις ίδιες χώρες που τους έχουν υποκινήσει. Όταν μετανάστες και πρόσφυγες, πέφτοντας θύματα εκμετάλλευσης από δουλεμπόρους και μαφία, φτάσουν σε κάποιο κράτος, ακολουθείται μία πάγια τακτική τεχνητής παρανομίας που στην ουσία φροντίζει αυτοί οι  άνθρωποι να μένουν για πάντα “χωρίς χαρτιά” αντιμέτωποι με τη βία των μπάτσων και των εργοδοτών και τη ρατσιστική συμπεριφορά(που έχει καλλιεργηθεί από πριν).

Το παράδοξο είναι ότι, παρόλο που ο στρατός κάθε κράτους συμμετέχει σε αυτούς τους πολέμους και συνεργάζεται με άλλα κράτη παγκοσμίως, ή κάνει κοινές ασκήσεις με κράτη που εσωτερικά θεωρούνται “εθνικοί εχθροί” , αποτελεί φυτώριο εθνικιστικών και φασιστικών ιδεών.

Τα κλασσικά πιόνια  που χρησιμοποιεί το κράτος για να ασκήσει πίεση στην κοινωνία είναι το γνωστό ντουέτο μπάτσοι-παρακράτος. Είναι εμφανής η αδιαφορία των “προστατών του πολίτη” κάθε φορά που δράσεις ακροδεξιών και άλλων παρακρατικών ομάδων απειλούν την ευρύτερη κοινωνία καθώς και η συνεργασία τους για την καταστολή των κοινωνικών αγώνων. Εξάλλου όπου δεν φτάνει το γκλομπ του μπάτσου φτάνει το χέρι του φασίστα.

Δεν πρέπει να υποτιμηθεί ο ρόλος των  ΜΜΕξαπάτησης που άλλοτε υπερτονίζουν γεγονότα και άλλοτε σιωπούν εντελώς, ανάλογα με τα συμφέροντα της εξουσίας, προπαγανδίζοντας την καραμέλα της εθνικής ενότητας και προβάλλοντας εσωτερικούς εχθρούς στα πρόσωπα των μεταναστών και των αλληλέγγυων τους. Το πιο επίκαιρο και πρόσφατο παράδειγμα είναι η εμμονή τους με την απεργία πείνας των 250 μεταναστών στην Νομική Αθήνας που αναδείχθηκε στα μέσα ως αυθαιρεσία και εγκληματική πράξη,  παραβλέποντας ότι το πραγματικό έγκλημα σε αυτή την υπόθεση είναι ότι τους αρνούνται αυτονόητα δικαιώματα. Με τον τρόπο παρουσίασης αυτής της είδησης έκαναν επίθεση στο πανεπιστημιακό άσυλο το οποίο έχει κατακτηθεί από κοινωνικούς αγώνες και υπάρχει για να τους στεγάζει και να τους στηρίζει. Συμπερασματικά, αυτό που τους ενοχλεί αλλά και τους τρομάζει δεν είναι η κατάληψη ενός χώρου από μόνη της, αλλά οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι και οι κοινωνικοί αγώνες οι οποίοι έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το υπάρχον σύστημα.

Το κράτος εκφραζόμενο μέσα από το υπάρχον, χρησιμοποιεί τις παραπάνω τακτικές για να διαχωρίζει τους ανθρώπους και να τους κατηγοριοποιεί σε κάστες που ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Αυτός ο ανταγωνισμός δεν προκλήθηκε εξαιτίας των μεταναστών αλλά αποτελεί κομμάτι του συστήματος.

Φαίνεται ξεκάθαρα πλέον ότι η απάντηση σε αυτό το στημένο παιχνίδι των εκμεταλλευτών, δεν μπορεί να είναι άλλη παρά η δημιουργία ταξικής συνείδησης και ως αποτέλεσμα αυτού οι συνεχόμενοι ταξικοί αγώνες με τον σκοπό την διάλυση του υπάρχοντος. Ουτοπία δεν είναι να πιστεύεις πως ο κόσμος θα αλλάξει, ουτοπία είναι να πιστεύεις πως ο κόσμος θα παραμείνει ίδιος.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

 

 

Πρωτοβουλία αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού

για αλληλεγγύη στους μετανάστες

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ – ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΙΑ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ!

Στις 6 Δεκεμβρίου 2008 ο δεκαπεντάχρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από σφαίρα μπάτσου στην οδό Μεσολογγίου στα Εξάρχεια. Αμέσως μετά, ο συγκεντρωμένος κόσμος της περιοχής πορεύεται προς το Πολυτεχνείο το οποίο καταλαμβάνεται και ακολουθούν καταλήψεις στην ΑΣΟΕΕ και τη Νομική. Ταυτόχρονα, ξεκινούν συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής οι οποίες εξαπλώνονται σε όλο το κέντρο της Αθήνας. Το ίδιο βράδυ, γίνονται πορείες σε όλο τον Ελλαδικό χώρο. Τις επόμενες μέρες, πραγματοποιούνται καταλήψεις σε σχολεία και μαθητικές πορείες, οι οποίες πολιορκούν τα αστυνομικά τμήματα, ενώ όλο και περισσότερος κόσμος κατεβαίνει στο δρόμο με συγκρουσιακές διαθέσεις.

Οι επιθέσεις σε τράπεζες, μεγαλοκαταστήματα και κρατικά κτήρια υιοθετούνται από το σύνολο των διαδηλωτών και τα επεισόδια λαμβάνουν τέτοια έκταση που είναι πρωτόγνωρη για τα δεδομένα του ελλαδικού χώρου. Η κατάσταση εντείνεται και παίρνει εξεγερσιακά χαρακτηριστικά, με αποτέλεσμα τις καταλήψεις κεντρικών κτηρίων(δημαρχεία, εργατικά κέντρα, γραφεία της ΓΣΕΕ ), πάρκων, καλλιτεχνικών χώρων, κ.α. οι οποίοι λειτουργούν αυτοοργανωμένα μέσα από τις γενικές συνελεύσεις των καταληψιών τους.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη πέρα από μια έκρηξη οργής ήταν και η αφορμή για την αντίδραση των «από κάτω» απέναντι στην καταπιεστική πολιτική της εξουσίας και του κεφαλαίου. Ο Δεκέμβρης απέδειξε την ικανότητα της κοινωνίας να αντιδρά χωρίς την διαμεσολάβηση κομματικών και άλλων φορέων, αψηφώντας την έντονη κρατική καταστολή. Αμέσως μετά το τέλος της εξέγερσης η βία της εξουσίας αυξάνεται, με την τοποθέτηση ακόμα περισσότερων αστυνομικών δυνάμεων στους δρόμους των πόλεων, τις συλλήψεις, τους ξυλοδαρμούς πολιτών καθώς και την πριμοδότηση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού προκειμένου η κυριαρχία να κερδίσει το έδαφος που έχασε από την εξέγερση.

Δεν είμαστε εδώ για να κάνουμε ένα μνημόσυνο γιατί ο κοινωνικός – ταξικός ανταγωνισμός συνεχίζεται καθημερινά. Τον τελευταίο καιρό, η κοινωνία μας με αφορμή την οικονομική κρίση αναδιαρθρώνεται. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι μένουν άνεργοι ή αναγκάζονται να δουλεύουν χωρίς ασφάλιση, με ελαστικά ωράρια, ακόμα και 12ωρα, προκειμένου να καταφέρουν να αποτρέψουν την φυσική τους εξόντωση. Η εκ-παίδευση υποτάσσεται πλήρως στους κανόνες και τις επιταγές της αγοράς (δηλαδή στα χέρια των λίγων). Γενικότερα, βιώνουμε μία συνολική επίθεση του κεφαλαίου, με τις ευλογίες του κράτους, στην κοινωνία, με μοναδικό σκοπό να μεγιστοποιήσει τα κέρδη του.

Απέναντι σε όλη αυτή την επίθεση, απάντηση δεν μπορούν να είναι οι επετειακές πορείες, αλλά η δημιουργία από σήμερα κιόλας δομών και σχέσεων αλληλεγγύης και άμεσης δημοκρατίας, με αντιιεραρχικά ταξικά σωματεία, ελευθεριακά σχολεία, συμβούλια γειτονιάς, κοινωνικά κέντρα, ταμεία αλληλοβοήθειας, κλπ. μεταξύ των καταπιεσμένων σε όλους τους κοινωνικούς χώρους (σχολεία, σχολές, χώροι εργασίας, γειτονιές), ώστε η επόμενη εξέγερση που θα ξεσπάσει να αποτελέσει ένα από τα μέσα για το πέρασμα από τη σημερινή βαρβαρότητα σε μία κοινωνία ελευθερίας και ισότητας.

 

 

ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2010

Ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο σε εφτά μέρες… Και ο Φιλαλήθης (θεός του πανεπιστημίου) συμφώνησε

Στις 19-20/11 το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Παν/μίου Ρεθύμνου οργάνωσε διήμερο εκδηλώσεων οικονομικής ενίσχυσης στο χώρο του πανεπιστημίου, το οποίο περιλάμβανε προβολές ταινιών και ντοκιμαντέρ, συζητήσεις, παρουσίαση βιβλίου, γλέντι με φαγητό, ζωντανή μουσική και πάρτι. Η πρώτη μέρα ήταν κυρίως αφιερωμένη στον αντιφασισμό και τον αντιρατσισμό και η δεύτερη στο φοιτητικό κίνημα του 2006-’07.

Aπό την πρώτη στιγμή ο αντιπρύτανης Φιλαλήθης εκπροσωπώντας αυθαίρετα την πρυτανεία, προσπάθησε με κάθε μέσο να εμποδίσει και να σαμποτάρει το διήμερο. Τα μέσα που χρησιμοποίησε ήταν να αναγκάσει το προσωπικό του παν/μίου να απαγορεύει την είσοδο και να διαπληκτίζεται με όποιον ήθελε να περάσει την πύλη από το απόγευμα της παρασκευής και  μετά. Ταυτόχρονα, έλεγχε την κατάσταση με προσωπικά τηλεφωνήματα στην πύλη, ζητώντας να του δηλωθούν τα προσωπικά στοιχεία ατόμων του Στεκιού για να τα χρησιμοποιήσει όπως νομίζει. Παράλληλα, ακολούθησε τακτική εκφοβισμού τοποθετώντας για κάποιες ώρες μέλη της ασφάλειας με πολιτικά έξω από το πανεπιστήμιο.

Με αφορμή λοιπόν το γεγονός ότι οι εκδηλώσεις του διημέρου έγιναν κανονικά και οι απολυταρχικές πρακτικές του δεν καρποφόρησαν, ο αντιπρύτανης φορώντας το προσωπείο της «δημοκρατίας» –που ενίοτε φορούν τα απολυταρχικά καθεστώτα- και επιδιώκοντας να βολιδοσκοπήσει τις διαθέσεις, κάλεσε τη φοιτητική κοινότητα σε συζήτηση γύρω από την ελεύθερη προσβασιμότητα στον πανεπιστημιακό χώρο.

Εκεί δεν έχασε ούτε λεπτό, εξαπολύοντας άμεση επίθεση στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι. Αρχικά ισχυρίστηκε ότι το ζήτημα είναι τεχνικό, δηλαδή υπήρχε έλλειψη αιθουσών διδασκαλίας. Αυτό προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις των φοιτητών, αφού είναι γνωστό ότι εμπορικές επιχειρήσεις έχουν πάρει εργολαβία τη σίτιση και άλλες υπηρεσίες μέσα στο πανεπιστήμιο, οι οποίες απασχολούν πολύ περισσότερες αίθουσες απ’ ότι το Στέκι. Στο σημείο αυτό ξεμπρόστιαστηκε και αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι πρόκειται για «θέμα ουσίας», καθώς ο χώρος του Στεκιού αποτελεί άβατο και γκέτο μέσα στο πανεπιστήμιο. Μάλιστα, με τη συγκεκριμένη άποψη συμφώνησε και ο κύκλος από τα παπαγαλάκια της ΠΑΣΠ που τον περιέβαλε.

Όποιος έκανε τον κόπο να διαβάσει έστω κι ένα από τα κείμενα που έχουν βγει από το Αυτοδιαχειριζόμενο  Στέκι, θα γνώριζε ότι είναι ένας ελεύθερος, αυτοδιαχειριζόμενος, κοινωνικός χώρος, αντιεμπορευματικός και ανοιχτός όχι μόνο σε όλη τη φοιτητική κοινότητα, αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία. Όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, χωρίς διάκριση σε καθοδηγητές και σε καθοδηγούμενους, διευθύνοντες και εκτελεστές. Γι’ αυτό τον λόγο το στέκι είναι ανοιχτό σε οποιονδήποτε θελήσει να συμμετέχει και να συνδιαμορφώσει ισότιμα για τη λειτουργία του, κλειστό όμως για αυτόν που θα θελήσει να περάσει την κομματική του γραμμή. Οι απόψεις που εκφράζονται μέσα από το στέκι στηρίζονται στην ελευθερία, την ισοτιμία και την αλληλεγγύη. Προφανώς λοιπόν, πρόκειται για θέμα ‘ουσίας’…

Είναι τραγελαφικό που ο κος Φιλαλήθης (μόνο κατ’ ευφημισμό) χρωματίζει το στέκι ως άβατο, τη στιγμή που ο ίδιος –σύμφωνα με λεγόμενά του στη συζήτηση- επιδιώκει να κάνει το ίδιο το πανεπιστήμιο άβατο για όλους, εκτός από τους φοιτητές και όσους εργάζονται εντός, α, ναι, και τους μπάτσους. Στην ουσία επιδιώκει να εφαρμόσει στην πράξη τους νόμους των Κουτσίκου και Διαμαντοπούλου, αδιαφορώντας που σύσσωμη η φοιτητική κοινότητα έχει έρθει σε ρήξη μ΄ αυτούς και εξακολουθεί να αγωνίζεται εναντίον τους. Επιδιώκει το πανεπιστήμιο της εμπορευματοποίησης  και των μάνατζερ, όπου θα παράγονται αυτοματοποιημένα μυαλά, έτοιμα να πάρουν τις θέσεις τους στα γρανάζια της μηχανής του συστήματος, ενώ η δωρεάν παιδεία και το πανεπιστημιακό άσυλο θα έχουν για τα καλά μπει στα νεκροκρέβατά τους.

Το πανεπιστήμιο δεν είναι μια γυάλα απομονωμένη από το κοινωνικό σύνολο αλλά αποτελεί κομμάτι της κοινωνίας. Συνεπώς, οι ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις  που οδηγούν σε κοινωνικούς αγώνες και κινήματα αντανακλώνται και συνεχίζονται και στο ίδιο το πανεπιστήμιο. Μάλιστα, όπως μας διδάσκει η ιστορία, πολλές φορές το πανεπιστήμιο έχει αποτελέσει χώρο πολιτικών ζυμώσεων που έχουν πυροδοτήσει σημαντικά κινήματα στα οποία οφείλουμε πολλά από τα σημερινά μας κεκτημένα.  Ένα απ΄ αυτά είναι το άσυλο το οποίο διασφαλίζει την ελευθερία έκφρασης και πολιτικής σύγκρουσης και πρέπει να είναι ανοιχτό σε όλους αφού έχει κατακτηθεί μέσα από αιματηρούς κοινωνικούς αγώνες.

Μάλιστα, το πανεπιστημιακό άσυλο δεν αποτελεί νομοθετικό ζήτημα, όπως διακηρύττουν κάποιοι, αποτελεί ζήτημα ουσίας, είναι αντικείμενο συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στην εκάστοτε κεντρική εξουσία και τους κοινωνικά  και ταξικά καταπιεσμένους.

Για όλους αυτούς λοιπόν, τους λόγους βρισκόμαστε απέναντι κε Φιλαλήθη. Έτσι, γίνεται εμφανές ποιο είναι το «πρόβλημα ουσίας» γύρω από τη λειτουργία και τη δράση του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού στο πανεπιστήμιο · προφανώς αυτοί που λειτουργούν με δομές αντίθετες στο σύστημα συγκρούονται με τους υπηρέτες και υποστηρικτές του συστήματος (γνωστοί και ως προσκυνημένοι, ρουφιάνοι κλπ), προφανώς η «εξουσία» –όποιο πρόσωπο και αν έχει- πρέπει να βρίσκει τρόπο να καταστέλλει αυτούς που αγωνίζονται εναντίον της. Η πρυτανεία επιχειρεί να φιμώσει το στέκι με κάθε τρόπο γιατί ενοχλεί την ίδια και τον κύκλο πολιτικοοικονομικών συμφερόντων γύρω της. Με τον τρόπο αυτό τάσσεται αυτόματα με την πλευρά αυτών που έκαψαν το στέκι την 23η Οκτωβρίου αφήνοντας τα ναζιστικά τους σύμβολα στους τοίχους και τους παρέχει νομιμοποίηση. Η αλήθεια είναι ότι ο εμπρησμός του στεκιού, ιδιαίτερα τη δεδομένη περίοδο, εξυπηρετεί μια χαρά τα συμφέροντα της πρυτανείας και του κύκλου της· άλλωστε εκεί που δε φτάνει το γκλομπ του μπάτσου φτάνει το χέρι του φασίστα.

Ό,τι και να κάνουν, ο χώρος του στεκιού θα παραμείνει ως έχει, με τα χαρακτηριστικά και τις δομές που έχει και θα τον υπερασπιζόμαστε αγωνιζόμενοι ενάντια σε κάθε εξουσιαστική πρακτική και συμπεριφορά.

 

 

Υ.Γ: Κε Φιλαλήθη μην το πάρετε ως προσωπική επίθεση, απλώς οι θεσμοί ενσαρκώνονται από κάποια πρόσωπα.