Τρίτη 14.06, γύρω στις 8 με 9 μ.μ. μπροστά από τα σκαλάκια του «μουσείου» στην παλιά πόλη, ένα ζευγάρι, κάνοντας διάλειμμα από τη βραδινή τους έξοδο, κάθεται στο πεζούλι, στην άκρη του δρόμου. Ενώ κάθονταν αμέριμνοι, μερικοί ένστολοι «προστάτες του πολίτη» που βρίσκονταν απέναντι, άρχισαν να τους φωνάζουν να φύγουν από το δρόμο, γιατί ο δρόμος έπρεπε να είναι «ανοιχτός» για να περάσει η φλόγα για τους παραολυμπιακούς αγώνες. Ώσπου να καταλάβει, το ζευγάρι, τι θα γινόταν και γιατί έπρεπε να σηκωθούν, ένας μπάτσος τραβάει την κοπέλα, σέρνοντας την βίαια στο δρόμο. Όπως ήταν επόμενο, ο τριγύρω κόσμος ξεσηκώθηκε και άρχισε να διαμαρτύρεται ενάντια σ’αυτή την αναίτια πράξη βίας, ενώ ο μπάτσος που έσερνε την κοπέλα, τραμπούκιζε όσους προσπάθησαν να παρέμβουν, με την ατάκα «αν δε σας αρέσει, κάντε μου μήνυση, είμαι υποδιοικητής» (καμαρώνοντας για τα γαλόνια του). Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι και τα φασιστάκια-φιλαράκια των μπάτσων πετάχτηκαν από τις τρύπες τους να υπερασπιστούν τον δικό τους απέναντι στον κόσμο που τον έκραζε για την απρόκλητη επίθεση και την εξουσιαστική συμπεριφορά. Η κατάληξη του περιστατικού ήταν η προσαγωγή του φίλου της κοπέλας στο τμήμα, ενώ ταυτόχρονα η φλόγα διέσχιζε το δρόμο με την περήφανη συνοδεία των χοιρινών, διαδίδοντας το «ολυμπιακό» πνεύμα …

ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ‘73

ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

 

«Πανεπιστημίου. Ένα πλήθος διαδηλωτών αποτελούμενο από σωματεία και συνελεύσεις γειτονιάς έχει γίνει μία μάζα ανθρώπων που προσπαθεί να καλυφθεί από λυσσασμένα γκλόμπς αστυνομικών, χειροβομβίδες κρότου λάμψης και δακρυγόνα που κατευθύνονται μόνο στα κεφάλια μας. Άνθρωποι γύρω μου καταρρέουν και ποδοπατούνται από αστυνομικές μπότες. Όταν καταφέρνω να δω τριγύρω, βλέπω έναν διαδηλωτή με πρόσωπο πλημμυρισμένο στο αίμα. Τρέχω κοντά του, τον τραβάω απ’ το χέρι, προσπαθώ να τον ηρεμήσω, να απομακρυνθούμε από εκεί.

-Δεν μπορώ να τρέξω, μου λέει, πονάει το αφτί μου.

– Ηρέμησε, θα μπούμε σε αυτό το δρομάκι.

Στρίβουμε μου στην Αμερικής. Ο μαζεμένος κόσμος στο πεζοδρόμιο μας λέει ότι μέσα στην στοά υπάρχει φαρμακείο. Μπαίνουμε, του ξεπλένω το ματωμένο κεφάλι.

– Μην ανησυχείς, λέω, έχεις ένα τραύμα ψηλά στο κεφάλι. Πονάς;

– Ναι, πολύ, με πονάει και το αφτί μου, τρέχει αίμα.

Κάθεται, με τρομερή δυσκολία προσπαθεί να πιέζει το τραύμα στο κεφάλι. Οι μαγαζάτορες βγαίνουν έξω, το αφτί αιμορραγεί συνεχώς, το ΕΚΑΒ μας λέει ότι δέχεται συνεχώς κλήσεις για ανοιγμένα κεφάλια, θα αργήσει.

– Πως σε λένε;

– Γιάννη.

–  Ήσουν σε κάποιο μπλοκ;

– Στο πανό του πάρκου Κύπρου και Πατησίων.

Μαζεύεται κόσμος, ο Γιάννης χλομιάζει, προσπαθούμε να τον χαλαρώσουμε, να το κρατήσουμε ξύπνιο. Κάποιοι καταφέρνουν να σταματήσουν ένα ασθενοφόρο στη Σταδίου. Αρχικά δεν τον παίρνει, γιατί χτυπημένοι άνθρωποι περιμένουν πιο κάτω, αλλά ο κόσμος όλος τον σηκώνουμε στα χέρια και τον οδηγούμε εκεί, ενώ το πλήθος που έχει μαζευτεί γιουχάρει οργισμένα τις διμοιρίες που προσπερνάνε χαρωπά από μπροστά.

– Άντε για κανένα ραμματάκι, γελάει ένας μπάτσος.

Προθανάτια κατάσταση, λένε όταν ο Γιάννης φτάνει στο νοσοκομείο.

Δήλωση εκπροσώπου τύπου της ελληνικής αστυνομίας:

«Μας γνωστοποιήθηκε ότι βρέθηκε ένας σοβαρά τραυματίας, ο οποίος μπήκε σε χειρουργείο. Με τη μέχρι τώρα έρευνα δεν έχουμε κάποια συγκεκριμένη αναφορά για το τι έχει συμβεί. Είναι εντυπωσιακό και για εμάς, και για τον λόγο αυτό, ανώτατοι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. διερευνούν την υπόθεση. Οι έρευνες συνεχίζονται. Πάντως, δεν υπήρχε περίπτωση να εντοπίσουμε έναν άνθρωπο σοβαρά τραυματισμένο και να τον αφήσουμε σε αυτή την κατάσταση, χωρίς να του παράσχουμε τις πρώτες βοήθειες».

Όταν ο πιο διεφθαρμένος μηχανισμός ενός εξίσου διεφθαρμένου συστήματος μπορεί τόσο αδίστακτα να ξυλοκοπεί ακόμα και ως θανάτου, τότε είναι ικανός να αναπαράγει ένα τέτοιο ψέμα απλώς σαν κακόγουστο μακάβριο αστείο.»

(το παραπάνω είναι μαρτυρία από την πορεία της 11/5)

Σε ένα χρονικό πλαίσιο που η ζωή εργαζομένων και ανέργων εξαθλιώνεται ακόμα περισσότερο, η «δημοκρατία» δείχνει το αληθινό της πρόσωπο, το οποίο είναι η καταστολή και ο φασισμός!

Παραδείγματα αυτής της «δημοκρατίας» αποτελούν τα γεγονότα των τελευταίων ημερών.

• 10/5: Όλο το βράδυ οι φασίστες αλωνίζουν με την συντροφιά μπάτσων στο κέντρο της Αθήνας επιτιθέμενοι σε οποίον μετανάστη βρεθεί στο διάβα τους. Επιθέσεις σημειώνονται και στις καταλήψεις Βίλλα Αμαλίας και Σκαραμαγκά, οι οποίες  αποκρούονται.
• 11/5: Ημέρα γενικής απεργίας και έχουν προγραμματιστεί πορείες σε όλες της πόλεις. Στην Αθήνα συγκεκριμένα μπλοκ δέχονται δολοφονικές επιθέσεις από τις δυνάμεις καταστολής του κράτους. Η πορεία πνίγεται στο αίμα! Δεκάδες άνθρωποι καταλήγουν στα νοσοκομεία σοβαρά χτυπημένοι, μεταξύ αυτών και ο εργαζόμενος Γιάννης Κ. που αυτή την στιγμή δίνει μάχη για την ζωή του, ενώ ο Μ.Π. 29 ετών έχασε την σπλήνα του μετά από ξυλοδαρμό, οι μπάτσοι ανέφεραν ότι “έπεσε ενώ τον κυνηγούσαν σε πεζοδρόμιο”.  Ταυτόχρονα οι φασίστες (που έχουν βγει και πάλι στους δρόμους) δολοφονούν εν ψυχρώ μετανάστη στα Κ. Πατήσια..
• 12/5: Tα ξημερώματα κόσμος βγήκε στην πόλη του Ρεθύμνου για συνθήματα με αφορμή την άγρια καταστολή της απεργιακής διαδήλωσης στην Αθήνα και τον βαρύ τραυματισμό του Γ.Κ. Έγιναν αντιληπτοί έξω από το δημαρχείο από τζιπάκι με μπάτσους. Μετά από κυνήγι στη γύρω περιοχή έπιασαν 3 άτομα και τα προσήγαγαν στο αστυνομικό τμήμα αφού τους πέρασαν χειροπέδες. Αμέσως ειδοποιήθηκε κόσμος και ορίστηκε σημείο προσυγκέντρωσης λίγο μακρύτερα, ώστε να πάει ο κόσμος συντονισμένα. Κάποιοι εκπρόσωποι φοιτητικών παρατάξεων αποφάσισαν να πάνε μόνοι τους κατευθείαν στο αστυνομικό τμήμα με αποτέλεσμα να τους προσαγάγουν και αυτούς. Τελικά, όλοι οι προσαχθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι, μετά  από ώρες κράτησης, γύρω στις 6 το πρωί.

Όταν ο αγώνας των εργαζόμενων για στοιχειώδη δικαιώματα και αξιοπρέπεια μετατρέπεται σε αγώνα για την ίδια τους τη ζωή, επειδή οι εξουσιαστές δολοφονούν κατά βούληση, η όξυνση των ταξικών και κοινωνικών αγώνων είναι μονόδρομος!

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ

ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Κατά τη διάρκεια της παρέλασης της 25ης Μαρτίου, ενώ εξουσιαστές και πολιτικάντηδες κάθε είδους έκαναν δηλώσεις περί «εθνικών ιδανικών» και «πνεύματος ενότητας για να ξεπεραστεί η κρίση», σε πολλά μέρη άνθρωποι βγήκαν στο δρόμο για παρεμβάσεις. Στο ρέθυμνο, μέλη των πρωτοβάθμιων σωματείων και οργανώσεων της αριστεράς συγκεντρώθηκαν για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Πλησιάζοντας την εξέδρα των επισήμων περικυκλώθηκαν από μπάτσους, οι οποίοι τους χτύπησαν άγρια τραυματίζοντάς τους και προσήγαγαν κάποιους από αυτούς. Παράλληλα, έκαναν βίαιη προσαγωγή με χειροπέδες σε τρίτο άτομο που φωτογράφιζε το γεγονός, του αφαίρεσαν τη φωτογραφική μηχανή και έσβησαν τις φωτογραφίες που κατέγραφαν την επίθεση της αστυνομίας. Οι μπάτσοι απέκλεισαν τον δρόμο, ώστε να μην κινηθεί ο κόσμος που ήταν εκεί προς το τμήμα. Παρά τις προσπάθειές τους, μαζεύτηκε αλληλέγγυος κόσμος έξω από το τμήμα και οι προσαχθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι.

Το παραπάνω γεγονός έρχεται να προστεθεί σε μια μακροσκελή λίστα από κατασταλτικές πρακτικές που εφαρμόζει το κράτος. Οι πρακτικές αυτές ποικίλλουν από τη χρήση αστυνομικής βίας για να καταπνίξουν δυναμικές διαδηλώσεις και πορείες, τις αναίτιες συλλήψεις αγωνιστών ή ανθρώπων που κινούνται σε συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους, τις φασιστικές-παρακρατικές επιθέσεις σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και ανθρώπους ως την κήρυξη δυναμικών απεργιών σε παράνομες και την πολιτική επιστράτευση των απεργών, ως τις εκκενώσεις απελευθερωμένων κοινωνικών χώρων, ακόμα και την αλλαγή των νόμων για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα μεγαλοεταιρειών. Οι κατασταλτικές προσπάθειες συμβαδίζουν με τη γενικότερη επιδίωξη του κράτους να ποινικοποιήσει πολιτικά φρονήματα που έρχονται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα του, και μαζί με αυτά κάθε προσπάθεια των από κάτω (εργαζόμενοι, φοιτητές, άνεργοι κλπ) να αντιτεθούν στις πιέσεις που τους ασκεί και να πάρουν στα χέρια τους τις ζωές τους.

Στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης, μιας περιόδου όπου η περαιτέρω εξαθλίωση των εργαζομένων θεωρείται μονόδρομος για την ευημερία του κράτους κεφαλαίου και οι αλλαγές που γίνονται παίρνουν πίσω ακόμα και τα ελάχιστα κοινωνικά κεκτημένα που υπάρχουν (και που μάλιστα κατακτήθηκαν μέσα από αγώνες), η εξουσία προσπαθεί να προλάβει τις κοινωνικές αναταραχές και να εδραιώσει την κυριαρχία της. Το κράτος διαθέτει το μονοπώλιο της φυσικής βίας για να διασφαλίζει τάχα την ελευθερία μας· ωστόσο, τη χρησιμοποιεί ως μέσο επιβολής, διατήρησης των εξουσιαστικών συμπλεγμάτων, ως μέσο καταπίεσης, καταστολής, ελέγχου σε ιδεολογικό επίπεδο, αλλά και σε θεσμικό επίπεδο (φυλακές, ιδρύματα, ψυχιατρεία). Αποκτά την κοινωνική ανοχή και συναίνεση για τη βία που ασκεί μέσω της νομοθετικής εξουσίας. Τον τελευταίο καιρό, όλο και περισσότερο, η εξουσία ταυτίζεται με τη νομοθετική εξουσία και αυτό γίνεται πιο χειροπιαστό με τις εκ περιτροπής αλλαγές σε νόμους και σύνταγμα ανάλογα με τα εκάστοτε συμφέροντα (παραδείγματα αυτού είναι ο τρομο-νόμος και η πρόσφατη αλλαγή του νόμου για τα διόδια). Συνεπώς, το κράτος λειτουργεί ολοκληρωτικά και -στην προσπάθειά του να προστατευθεί- αποχωρίζεται όλο και περισσότερο το δημοκρατικό του προσωπείο και φανερώνει το φασισμό που επιμελώς έκρυβε άλλοτε.

Για να γυρίσουμε, λοιπόν, στο αρχικό γεγονός, της 25ης Μαρτίου, είναι προτιμότερο για το κράτος να θυμόμαστε μία επετειακή ημερομηνία κατά την οποία κάποιοι αντιστάθηκαν και ξεκίνησαν τον αγώνα εναντίον των «εθνικών εχθρών», παρά να θυμηθούμε ότι ο πραγματικός εχθρός είναι αυτοί που μας εκμεταλλεύονται και πλουτίζουν εις βάρος μας και να ξεκινήσουμε ταξικούς αγώνες. Η άμεση και βίαιη καταστολή που δέχτηκαν οι άνθρωποι που θέλησαν να διαμαρτυρηθούν στο ρέθυμνο είναι ενδεικτική των διαθέσεων της εξουσίας απέναντι σε όλους μας. Δεν είναι ότι πραγματικά νιώθει να απειλείται από την έκφραση διαμαρτυρίας ή την πορεία μιας ομάδας ατόμων, είναι η ιδέα που κρύβεται πίσω από κάθε τέτοια πράξη που τρομάζει την εξουσία. Η σκέψη ότι κάθε μέρα όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν την εκμετάλλευση που υφίστανται και ότι μπορούν να παλέψουν για να το αλλάξουν αυτό. Στις παρούσες συνθήκες, λοιπόν, ο φόβος των εξουσιαστών είναι δικαιολογημένος, καθώς η «κρίση» μπορεί να αποτελεί ευκαιρία για να πλουτίσουν παραπάνω τα αφεντικά, μπορεί όμως και να μετατραπεί σε ευκαιρία για να διεκδικήσουν οι καταπιεσμένοι την αξιοπρέπειά τους.

ΔΕ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ.

ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΟΝΤΑΙ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ